Τα χέρια δεν θα χρησιμοποιήσω 

κανέναν να χτυπήσω. 

Μόνο για να βοηθήσω 

και να κάνω αγκαλιά. 

 

Άσχημα λόγια δεν θα αρθρώσω 

κανέναν να πληγώσω. 

Μόνο σεβασμό θα δείξω 

κι απέραντη ανθρωπιά. 

 

Το δίκαιο θα υπερασπιστώ 

και δεν θα φοβηθώ 

σε κάποιον μεγάλο να μιλήσω 

τον εκφοβισμό να σταματήσω. 

 

Κι αν κάποιος με πειράξει, 

δεν θα το αφήσω να περάσει! 

Σε κάποιον θα το εκμυστηρευτώ. 

Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ! 

 

Το ανάστημά μου θα υψώσω, 

τη φωνή θα δυναμώσω, 

γιατί όσο αξίζεις εσύ, 

το ίδιο αξίζω κι εγώ! 

 

(C) Ίρινα (Ειρήνη) Καλογεροπούλου 

Για τις εθελοντικές δράσεις του Πάμε Πλατεία (fb page Πάμε Πλατεία) στο Χαλκούτσι Ωρωπού 

Χαλκούτσι, Μάρτιος 2025 

 

Το παραπάνω ποίημα θα χρησιμοποιείται επίσης από τη συγγραφέα και εκπαιδευτικό Παναγιώτα Ζέλου στις παρουσιάσεις του βιβλίου της "Μια βίδα αλλιώτικη" 

 

*Φωτογραφία από www.1gs.mysch.gr

 

Σιωπή.

Αυτή του θυμού, η βάναυση, η εκδικητική.

Αυτή που μιλά δυνατότερα από τις λέξεις

και τσιρίζει εγωισμό.

Αυτή που σε φτάνει στην απόγνωση και στην 

αυτοκατηγορία.

Σιωπή.

Αυτή που χτυπά μετωπικά και διαλύει

κάθε κομμάτι μέσα σου.

Αυτή που ορμά σε κάθε γλυκιά ανάμνηση και την τεμαχίζει.

Σιωπή.

Αυτή που κάνει τη συμβίωση

σκέτη επιβίωση των ειδών.

Ο ισχυρότερος θα επικρατήσει 

αφού ξεσκίσει τις σάρκες του άλλου.

Και μετά, πάλι μες στη σιωπή,

θα του γλύψει τις πληγές

για να γιάνει.

 

Εκείνος, ο επιβήτορας,

 

ο κατακτητής.

 

Ο αδικημένος.

 

Ο καλόβολος και τόσο υπομονετικός.

 

Μα από εμένα δεν θα ακούσετε τίποτα.

Σιωπή.

 

(c) Ίρινα Καλογεροπούλου- Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία από Instagram account: silent hills explorations

 

 

Ο χτύπος της καρδιάς μου αντηχεί στο μαξιλάρι. Δεν ξέρω αν τον έχω απομονώσει επίτηδες για να μην ακούω τις σκέψεις μου. Θα μπορούσα να εστιάσω και στο χτύπο του ρολογιού, αλλά ο ήχος του δεν θα περιείχε τίποτα από εσένα...

Το μαξιλάρι μου δεν έχει τη μυρωδιά σου αλλά μπορώ να οσφρηστώ μια γκάμα μυρωδιών που θα συνόδευαν μία μας συνάντηση... Στην αρχή, το άρωμα που φοράς και αμέσως μετά η τσίχλα που πριν λίγο πέταξες για να με φιλήσεις. Λίγη ώρα αργότερα, αρώματα φρούτων στο κρασί μας θα περιτύλιγαν τις κουβέντες μας, και τα βλέμματα και τα χαμόγελά μας. Α ναι, φλερτ το λένε με μια λέξη όλο αυτό, αλλά πόσο φτωχές είναι συνήθως οι λέξεις να περιγράψουν την εικόνα...  Πιο μετά ακόμα, το φιλί σου θα άλλαζε μυρωδιά και θα περιείχε τώρα όλα όσα έχουμε πει και πιει και σκεφτεί κι ενδόμυχα ακόμα. Και μετά οι μυρωδιές ενώνονται από δύο σε μία, τη δική μας μυρωδιά... Οι αισθήσεις είναι πιο έντονες τώρα πια, η όσφρηση κι η γεύση και η ακοή. Δεν με ενδιαφέρει να σε βλέπω τώρα πια, θέλω να σε νιώθω...   

Και μετά από αυτή μας τη συνάντηση, θα πάρεις μαζί σου λίγη από τη μυρωδιά μου. Κι εγώ λίγη από τη δική σου. Πίσω θα μείνει η δική μας μυρωδιά -μόνη- σαν να μας αναπολεί μαζί για μια στιγμή, σαν κι η ίδια να αμφισβητεί την ίδια της την ύπαρξη.

Ασ'το, στο χτύπο του ρολογιού θα εστιάσω τελικά, ο χτύπος της καρδιάς μου έγινε ξάφνου πιο γοργός και με ξεσηκώνει. Ας επιστρέψω στην ασφάλεια της ρυθμικής μονοτονίας. Το πιο άτιμο πράγμα είναι η ελπίδα τελικά! Σε κάνει να περιμένεις τη σοδειά ακόμα και από άγονα χώματα!


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου- Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία: Πίνακας La pensée qu'on arrête, του Herman Jean Joseph  Richir

Να μάθεις να ζεις χωρίς αγκαλιές!
Γιατί ακόμα κι αυτές
που σ'αποκοίμιζαν μέσα τους
και στέγαζαν τα όνειρά σου
κάποια μέρα θα κλείσουν.

Και τα όνειρά σου θα μείνουν μετέωρα,
να περιπλανιόνται στο λαβύρινθο του εγκεφάλου σου
και να εξορίζουν τον ύπνο σου σε ώρες χαραυγής.
Μα ακόμα κι αν βρουν διέξοδο
και τρέχουν από τα μάτια σου,
θα μετατρέπουν το μαξιλάρι σου
σε ένα ζωμό ανεκπλήρωτων επιθυμιών
όπου θα βουτάς σε ελεύθερη κατάδυση,
χωρίς νου, χωρίς ανάσα,
οπότε ο ύπνος σου πάλι χαμένος θα'ναι.

Να μάθεις να ζεις χωρίς αγκαλιές!
Γιατί ακόμα κι αν αυτές σου δίνονται παρακαλετά,
θα είναι τόσο ψυχρές όσο ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο.
"Έλα, έλα τώρα, όλα καλά"!
Και το "όλα" είναι ένα τίποτα στην πραγματικότητα
και το "καλά" είναι τέσσερα γράμματα σε τυχαία σειρά.
Κι αν ήταν περισσότερα,
ίσως να συλλάβιζαν απογοήτευση
κι απελπισία...

Να μάθεις να ζεις χωρίς αγκαλιές!
Γιατί δεν θα υπάρξει ποτέ καμμιά να σε κλείσει μέσα της.
Μονάχα στο πλάι θα σε κρατά
κι όχι μπροστά και σφιχτά,
να ενώνονται οι χτύποι της καρδιάς
και να δονούνται οι ψυχές.
Το βιμπράτο που τόσο επιθυμείς,
κανείς δεν θα το παίξει στη χορδή σου.
Αντίθετα, με σιγανούς μονότονους ήχους και φράσεις
θα σε νανουρίζουν, να ηρεμείς στο ψέμμα τους.
"Έλα, έλα τώρα, όλα καλά".


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία από jezabelandcatt.com

Δε θέλω πια να μετρώ το χρόνο. Πότε σε γνώρισα, πότε σε έχασα, πότε σε ξαναβρήκα... Θέλω μόνο να παγώνει ο χρόνος σε κάθε μας φιλί, σε κάθε σου άγγιγμα. Να σταματούν τα γρανάζια του να γυρνούν και να τρίζουν, αλλά να μένουν ασάλευτα, όπως τα μάτια μου στα δικά σου.

Αυτό δεν ήταν πάντα το πρόβλημά μας; Ο χρόνος; Πολύ αργός όταν είμαστε χώρια και αστραπιαία γρήγορος όταν είμαστε μαζί. Αμείλικτος και για τους δύο μας... Τον αφήσαμε να περάσει από πάνω μας, δεν τον κυνηγήσαμε, δεν ρουφήξαμε τις στιγμές του. Δεν τον δαμάσαμε, βλέπεις, όταν έπρεπε κι έτσι εκείνος -σαν κακομαθημένο και άτακτο παιδί- μας έκανε ό,τι ήθελε.

Εσένα σ' ενοχλεί που πέρασε, εμένα το ότι δεν ήρθε. Δεν ήρθε ποτέ εκείνη η σωστή στιγμή για να είμαστε μαζί. Ήρθαν πρόσωπα, ήρθαν γεγονότα, ήρθαν συμπτώσεις, ήρθαν συγκυρίες, αλλά η μία και μοναδική αυτή στιγμή δεν ήρθε ποτέ μας. Και τώρα απλά ντύνουμε τις στιγμές με τα καλά τους, τις χαϊδολογάμε για να είναι ευγενικές κι ανεκτικές μαζί μας, τις κεντάμε με γλυκόλογα και όταν είμαστε χωριστά τις συντηρούμε με υποσχέσεις. Κι έτσι περνά ο χρόνος...

Ξέρεις τί θα ήθελα; Όχι παραπάνω χρόνο όπως εσύ ζητάς. Θα 'θελα χρόνο προσωπικό, δικό μου και δικό σου, που θα ενώνονταν σε δικό μας χρόνο. Αυτόν που δεν θα τον μετρούσαμε με το ρολόι, αλλά που θα τον νιώθαμε να κυλά νωχελικά πάνω μας, όπως τα χάδια σου στα μαλλιά μου, όπως τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό σου. Χρόνο διερευνητικό, που θα έφτανε την ανατολή του ήλιου στα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής και του μυαλού μας. Κι εκεί η ένωσή μας, ψυχική και σαρκική, θα μας ταξίδευε στο χρόνο. Θα γινόταν η ίδια το όχημα που θα μας μετέφερε παράλληλα με το σήμερα, σε ένα σήμερα δικό μας, που θα μετατρεπόταν σε αύριο, μεθαύριο, σε ολόκληρη χρονική σειρά γεγονότων που θα διαμορφώναμε εμείς και όχι οι καταστάσεις.

Κι αυτή η χρονομηχανή θα ήταν το μυστικό μας όταν θα συναντούσαμε γύρω μας πρόσωπα που υπήρξαν κάποτε γνωστά αλλά που θα 'ταν πλέον άγνωστα σε εμάς. Και τότε θα πλέκαμε πιο σφιχτά τα δάχτυλά μας γιατί θα είχαμε καταφέρει να δραπετεύσουμε μαζί από το χρόνο...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

* Φωτογραφία από www.lostatlantis.gr

Τρέφομαι από τον έρωτά σου. Παίρνω ανάσα από την εκπνοή σου. Βρίσκω λόγια από τις σιωπές σου. Φωτίζω το σκοτάδι μου με τα μάτια σου.

Μπορεί και να'μαι ακόμα ένα συναισθηματικό βαμπίρ και να ρουφώ μια παράταση ζωής μέσα από τον έρωτά σου. Μπορεί και να'μαι απλά άλλη μια ερωτευμένη...

Αν μετατρέψω κι εσένα σε αντίστοιχο βαμπίρ, όσο νοσηρό κι αν ακούγεται αυτό, θα είμαστε μαζί για μια αιωνιότητα -είτε από εξάρτηση είτε από έρωτα. Αδιάφορο...

Λες να μας φτάνει ή θα ψάχνουμε να βρούμε πάλι τρόπους να επανέλθουμε για να επανασυνδεθούμε όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες;

Να με αποστάξεις θέλω, να κλείσεις όλα αυτά τα στοιχεία μου που σε κάνουν ευτυχισμένο σε μικρά πολύχρωμα μπουκαλάκια και να με έχεις πάντα μαζί σου. Να τρέφεσαι κι εσύ από εμένα.

Να συναντιόμαστε τα βράδια και βίαια να απομυζούμε στιγμές ο ένας από τα χείλη του άλλου, από τις ανάσες μας, από κάθε εκατοστό των σωμάτων μας. Να κάνουμε το σκοτάδι φως μας και πριν το ξημέρωμα να κρυβόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου εξουθενωμένοι, για να προστατευτούμε από τη συνειδητότητα της καθημερινότητάς μας.

Να γυρίζουμε στις κανονικές μας ζωές, με τα σημάδια μας να στάζουν έρωτα και ατέρμονο πόθο. Η έγχυση του ενός στον άλλον να δρα λυτρωτικά, σχεδόν θεραπευτικά, μέχρι να έρθει η ώρα για την επόμενη λατρευτική ιεροτελεστία. Να με πίνεις στο όνομά σου και να σε πίνω στο δικό μου...

Μια ψευδαίσθηση αιώνιας συνύπαρξης σε έναν κόσμο που δεν χωρά κανέναν άλλον παρά μόνον άγνωστους ομοίους μας.


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από geminibutterfly.wordpress.com*

Στην απλωσιά του νου,
η τελευταία στάση που θα κάνω
θα'ναι πλάι σου.
Γλυκά να γύρω και να ξαποστάσω.
Από τα χέρια σου να πιω νερό,
από τα χείλη σου να πάρω ανάσα.
Το βλέμμα μας στο άπειρο να πλανηθεί
και να συναντηθεί και πάλι.
Να με ξαναδείς παιδί,
να ξεγελαστεί ο έρωτας,
απ'την αρχή να ξεκινήσει.
Κι ύστερα να μείνουμε εκεί,
πιασμένοι χέρι χέρι.
Μαζί να ταξιδέψουμε στο χώρο και στο χρόνο.
Αποτύπωμα ν'αφήσουμε στ' αστέρια.
Ν' αγκυροβολήσουμε στην αγκαλιά ο ενός του άλλου
κι εκεί ν'αφήσουμε την τελευταία μας ανάσα.
Και με μια κοινή πνοή ν'αποχαιρετιστούμε
ασθμαίνοντας το σ'αγαπώ.


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.hdwallpapers.in