ΓΡΑΜΜΑ Σ' ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΕΡΩΤΑ...

Ξέρεις τί είναι η αγάπη; Μπορείς να τη νιώσεις από τόσα χιλιόμετρα μακριά; Δεν αισθάνομαι πως οι χτύποι τής καρδιάς μου σου δίνουν πλέον ζωή... Αντίθετα, εσύ έχεις γίνει πλέον η ζωή μου... Έφυγες, έτσι απλά. Όχι για πάντα, αλλά έτσι το αισθάνομαι...

Εσύ; Την αναζητάς τη φωνή μου; Περπατώ στις σκέψεις σου; Ή έχω απομείνει μόνη; Οι μέρες είναι δυσβάστακτες χωρίς εσένα. Οι νύχτες αβάστακτες... Νιώθω πως ακόμα κι η ανάμνησή σου μου δραπετεύει... Είσαι εδώ ακόμα; Ήσουν ποτέ; Τώρα πού είσαι;

Σα γράμμα μοιάζω, κλειστό, αδιάβαστο και ξεχασμένο. Σε μια γωνιά... Και σ'όλη την απεραντοσύνη εσύ! Κάθε τι που μ'αγγίζει, που βρίσκεται κοντά μου, σε όλα είσαι... Βρίσκομαι άραγε σ'ένα απειροελάχιστο σημείο τού μυαλού σου και να είναι μόνο δικό μου; Τί φριχτός εγωισμός!

Όλα μικρά είναι μπροστά σ'αυτά που θέλω να σου πω, σ'αυτά που θέλω να σου δείξω. Ακόμα κι αυτά μικρά είναι μπροστά στα κύματα που συνταράσσουν την καρδιά μου. Κύματα που σαν σε βράχο σκάνε με ανείπωτη ορμή και ματαιότητα. Μα με μια ευχαρίστηση ταυτόχρονα, γιατί για'κει είναι προορισμένα.

Έτσι και τα λόγια μου και τα συναισθήματά μου. Με κατακλύζουν με ορμή μα είναι μάταια, γιατί δεν βρίσκουν δέκτη... Ο προορισμός τους όμως είναι ένας και είσαι εσύ... Και δεν θα'χαν νόημα αν ήταν κάποιος άλλος. Εσύ είσαι ο βράχος μου και πάντα γυρνώ σε σένα. Η πορεία είναι προκαθορισμένη, μια αρχαία μυστική υπόγεια διαδρομή τής μοίρας και του "θέλω". Γιατί είμαι η μοίρα σου κι εσύ είσαι η δικιά μου, όσο κι αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε ο ένας απο τον άλλον...

Βασανίζεσαι μάτια μου άραγε; Τώρα γίνομαι κακιά και θέλω να σε βασανίσω. Να σε πνίγει η απουσία μου όπως εμένα η δικιά σου. Να σε τραβάω σα σε δίνη... Όπου κι αν θες να πας, πάλι σε μένα να γυρίζεις, να σε ρουφάω, να μην μπορείς ν'αντισταθείς. Μα όλος αυτός ο ίλιγγος να είναι η ζωή σου...

Δεν ξέρω αν βγάζεις νόημα, ούτε εγώ σχεδόν δεν βγάζω... Μα τώρα που έφυγες είναι όλα χαμένα. Κι οι νύχτες μου κι οι μέρες μου και η ζωή μου όλη... Πιο πολύ μέσα μου απ'ότι τώρα, δεν μπορείς να μπεις! Έχεις κυριεύσει κάθε μου μόριο, και μ'αρέσει, και το μισώ... Γύρνα! Επιτακτικά και χωρίς ντροπή στο λέω. Γύρνα! Γίνομαι μικρή, το ξέρω, τιποτένια. Άλλη είναι αυτή που αγάπησες. Μα θα το ξαναπώ. Γύρνα! Εσύ έλεγες πως ήθελες να με γνωρίσεις από κάθε μου πλευρά. Να'μαι λοιπόν, σ'όλο μου το μεγαλείο, πιο αληθινή από ποτέ. Γύρνα σού λέω, κι ας με μισήσεις μετά. Αρκεί να σ'έχω τώρα. Αρκεί να σ'έχω πάντα...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*φωτογραφία από τον ιστότοπο thesurprisebeginning.com.au