Ο χτύπος της καρδιάς μου αντηχεί στο μαξιλάρι. Δεν ξέρω αν τον έχω απομονώσει επίτηδες για να μην ακούω τις σκέψεις μου. Θα μπορούσα να εστιάσω και στο χτύπο του ρολογιού, αλλά ο ήχος του δεν θα περιείχε τίποτα από εσένα...
Το μαξιλάρι μου δεν έχει τη μυρωδιά σου αλλά μπορώ να οσφρηστώ μια γκάμα μυρωδιών που θα συνόδευαν μία μας συνάντηση... Στην αρχή, το άρωμα που φοράς και αμέσως μετά η τσίχλα που πριν λίγο πέταξες για να με φιλήσεις. Λίγη ώρα αργότερα, αρώματα φρούτων στο κρασί μας θα περιτύλιγαν τις κουβέντες μας, και τα βλέμματα και τα χαμόγελά μας. Α ναι, φλερτ το λένε με μια λέξη όλο αυτό, αλλά πόσο φτωχές είναι συνήθως οι λέξεις να περιγράψουν την εικόνα... Πιο μετά ακόμα, το φιλί σου θα άλλαζε μυρωδιά και θα περιείχε τώρα όλα όσα έχουμε πει και πιει και σκεφτεί κι ενδόμυχα ακόμα. Και μετά οι μυρωδιές ενώνονται από δύο σε μία, τη δική μας μυρωδιά... Οι αισθήσεις είναι πιο έντονες τώρα πια, η όσφρηση κι η γεύση και η ακοή. Δεν με ενδιαφέρει να σε βλέπω τώρα πια, θέλω να σε νιώθω...
Και μετά από αυτή μας τη συνάντηση, θα πάρεις μαζί σου λίγη από τη μυρωδιά μου. Κι εγώ λίγη από τη δική σου. Πίσω θα μείνει η δική μας μυρωδιά -μόνη- σαν να μας αναπολεί μαζί για μια στιγμή, σαν κι η ίδια να αμφισβητεί την ίδια της την ύπαρξη.
Ασ'το, στο χτύπο του ρολογιού θα εστιάσω τελικά, ο χτύπος της καρδιάς μου έγινε ξάφνου πιο γοργός και με ξεσηκώνει. Ας επιστρέψω στην ασφάλεια της ρυθμικής μονοτονίας. Το πιο άτιμο πράγμα είναι η ελπίδα τελικά! Σε κάνει να περιμένεις τη σοδειά ακόμα και από άγονα χώματα!
(c) Ίρινα Καλογεροπούλου- Μαστρογιάννη
*Φωτογραφία: Πίνακας La pensée qu'on arrête, του Herman Jean Joseph Richir
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου