Και τί άφησες τελικά πίσω σου;
Κάποιες λέξεις που άλλοτε σαν ψίθυροι θεριεύουν πάθη
κι άλλοτε πάλι αιωρούνται στον αέρα και χτυπούν από τοίχο σε τοίχο,
αποτελώντας το μουσικό χαλί τής μοναξιάς μου.

Να, εδώ δώσαμε το πρώτο μας φιλί όταν πρωτομπήκαμε σ'αυτό το σπίτι.
Να, εδώ καθόσουν κι αγνάντευες έξω από το παράθυρο
και χανόσουν σ'άλλους κόσμους, όπου δεν ήθελες κανέναν για συντροφιά σου.
Κι εδώ, αχ εδώ... Εδώ στάθηκες και με κοίταξες για τελευταία φορά.

Πατάω πάνω στα βήματά σου, κρατώ την ανάσα μου,
να μπει το πνεύμα σου να με κυριεύσει.
Ναι, νιώθω ότι σ'ακούω, νιώθω ακόμα τη νωπή σου παρουσία
που έχει ποτίσει κάθε σημείο τού χώρου.

Σε βλέπω να κινείσαι, να κάθεσαι, να γελάς, να σιωπάς.
Σ'ακούω να περπατάς, να σιγοτραγουδάς, να παραμιλάς.
Σε μυρίζω ξαπλωμένο δίπλα μου, καθισμένο απέναντί μου.
Γεύομαι τα χείλη σου, το λαιμό σου, τα όνειρά σου...

Όπου κι αν κοιτάξω, βρίσκεσαι εσύ, μα ταυτόχρονα, εσύ δεν βρίσκεσαι πουθενά.
Θα'θελα να υπήρχες μόνο μέσα στο μυαλό μου,
να σε είχα πλάσει μέσα σε μία παραζάλη, αλλά να ήξερα ότι δεν υπάρχεις πραγματικά.
Γιατί τώρα που υπήρξες, είναι δύσκολο να πιστέψω ότι δεν υπάρχεις πια.

Κι εφόσον όλα άρχισαν με την παρουσία σου,
η απουσία σου δεν μπορεί παρά να αποτελέσει την αρχή τού τέλους μου.
Υπάρχεις, υπάρχω, υπάρχουμε.
Δεν υπάρχεις, αναπνέω, ασφυκτιώ.
Καλή αντάμωση καλέ μου. Σ'αγαπώ.


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.flickr.com


 

Όσο κι αν το "για πάντα"
μου μοιάζει ουτοπικό,
όσο το χέρι μου συναντά το δικό σου
στη βόλτα, στο αμάξι, στον ύπνο,
τόσο θα ξέρω
ότι εμείς οι δύο ήταν γραφτό
να είμαστε μαζί.
Γιατί όπως η παλάμη μου
βρίσκει φωλιά στη δική σου,
έτσι κι η ψυχή μου σου παραδίνεται
όταν νιώθει τη ζέση τής δικής σου ψυχής.
Ακόμα κι αν δεν είμαστε δύο ψυχές σε ένα σώμα,
ακόμα κι αν δεν αποκτήσουμε ποτέ
αυτό το δώρο τής αιώνιας ένωσης
με τη δημιουργία μιας νέας οντότητας,
θα ξέρουμε κι οι δυο ότι δεν θα μπορούσαμε
να ζήσουμε χωριστά.
Γιατί θα'ταν μια άλλη ζωή
και όχι η δική μας...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.inspiritess.com

Το σημάδι που θα σου αφήσω, θέλω να'ναι ανεξίτηλο.
Να μην ξεθωριάσει με τα χρόνια, ούτε με τα δάκρυα.
Να βρίσκεται πάντα εκεί για να σου θυμίζει
ότι η παρουσία μου κάποτε έκαιγε την ύπαρξή σου...

(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από rscenarios.tumblr.com

Το γνωστό και το άγνωστό σου,
στοιχεία που σε ντύνουν και σε γδύνουν,
σε καλύπτουν και σε αποκαλύπτουν
για πολλοστή φορά.
Και πάνω που λέω ότι
το γνώριμό σου το ξέρω χρόνια τώρα,
έρχεται ένα κομμάτι σου,
μικρό όσο η λέξη "εγώ"
-το γνώριμο-,
μεγάλο όσο η λέξη "ευχαριστώ"
-το άγνωστο-
και ανατρέπει γι'άλλη μια φορά τα δεδομένα.
Κι αναρωτιέμαι
αν είσαι στ'αλήθεια εσύ
ή αν εγώ σε σκιαγραφώ όπως θέλω...
Κάποιες φορές απομονώνω το γνώριμό σου
-το οικείο μου-
κι άλλες εστιάζω στα άγνωστα
που με τα χρόνια που πέρασαν, τα έχασα
αλλά που αποτελούν ίσως εσένα.
Λες πως σε ξέρω καλά,
λέω πως όχι.
Και με τρομάζει αυτό το άγνωστο,
μήπως θελήσω να το κάνω οικείο κι αυτό φοβάμαι...
Και μετά από τη νέα μας γνωριμία,
τρομάζω μήπως επαληθεύσω αυτά που ήδη ξέρω
ή εκπλαγώ από τα νέα.
Γιατί το γνώριμο είναι ασφάλεια
και ξέρω να το αντιμετωπίσω.
Το άγνωστο, σαν πέσει φως,
θ'ανοίξει νέους δρόμους.
Γιατί αν φωτίσουν τα "ευχαριστώ"
θ'αφήσουν τα "εγώ" σου πίσω.
Ώσπου μια μέρα που θα'ναι όλα μες στο φως,
και θα σε αναγνωρίζω χρόνια,
τότε θα είναι που θα'σαι εσύ το γνώριμο
κι εγώ το άγνωστό μου...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη



*Φωτογραφία από mohitpawar.com του Mohit Pawar*

Εξαφανίστηκε ο καπνός, εξαφανίστηκες κι εσύ... Άναψα κι άλλο τσιγάρο, να εμφανιστείς ξανά ανάμεσα στο γκρι και στο μαύρο. Απόψε σε θέλω απέναντί μου, να στα πω όλα να τελειώνω. Πόσο σ'αγάπησα, πόσο δεν το κατάλαβες, πόσο έφταιξες, πόσο δείλιασα, όλα! Με μια ρουφηξιά, μονομιάς.

Το πρόσωπό σου μειδιά μπροστά στα δάκρυά μου. Τίποτα δεν ήμουν για σένα λοιπόν. Φυσάω να διαλύσω τον καπνό, να διαλύσω κι εσένα μαζί του. Μα πάλι σε επαναφέρω εκπνέοντας τον θάνατο... Κοίτα με! Αν έστω μια στιγμή νοιάστηκες για μένα, απόψε θα με κοιτάς στα μάτια την ώρα που σου μιλάω! Όχι, δεν θα υποκύψω σήμερα στις αγκαλιές σου, ακούς! Απόψε θα'μαι κάτι παραπάνω από μια ερωτική συντροφιά, απόψε θα'μαι ο άνθρωπός σου!

Δεν είσαι για ανθρώπους εσύ, για τ'άγρια θηρία είσαι! Εκεί που μόνο τα ένστικτα οδηγούν τις πράξεις. Δεν απέχεις πολύ από αυτά... Εγώ γιατί παρασύρθηκα σε αυτή τη ζούγκλα συναισθημάτων και κραυγών, μπορείς να μου πεις; Συναισθημάτων δικών μου μόνο, γιατί εσύ είσαι κενός από αυτά, γυμνός. Κι εγώ γυμνή στέκω μπροστά σου, απροστάτευτη. Κανένας μανδύας δεν μπορεί να κρύψει τα μάτια μου που ακτινοβολούν τον πόθο. Πόθο όχι για σένα μόνο, αλλά για μας! Για την ένωση σε ένα σώμα, σε μια οντότητα, σε μία ψυχή.

Στις στερνές σου ώρες άραγε, θα σου'χει μείνει ψυχή να παραδώσεις; Θα'ναι κάποιος δίπλα σου να του εξομολογηθείς πόσο κακό προκάλεσες στη δική μου την ψυχή; Εγώ δεν θα'μαι εκεί για να σε συγχωρήσω, να το ξέρεις... Θα μ'έχεις κατασπαράξει σε μια στιγμή παράδοσής μου, σε μια στιγμή που είχα αφήσει κάτω τις άμυνές μου.

Τί άμυνες να κρατήσω άλλωστε; Τί έχω πια να χάσω; Όλα στα έχω απλώσει μπροστά στα πόδια σου, λάφυρα ενός πολέμου που δεν πολέμησα ποτέ... Μια τσαλακωμένη αξιοπρέπεια μου'χει απομείνει μόνο και μ'αυτή σου μιλάω αυτή τη στιγμή. Γελάς; Θα γελάς ακόμα αν σε ξεριζώσω από μέσα μου; Γιατί θα το κάνω στο λέω, θα μπορέσω! Και τότε θα γελώ εγώ!

Όχι, όχι, μη φεύγεις, πού πας; Περίμενε, ν'ανάψω άλλο τσιγάρο! Μη χάνεσαι έτσι, μέρες έχω να σε δω, μέρες να σ'αγγίξω... Στάσου, να! Άναψε η φλόγα, κοκκίνησε η κάφτρα, ρουφώ, εκπνέω. Να'σαι πάλι, εμφανίστηκες. Μείνε, δεν θα σε εκνευρίσω άλλο. Μόνο θα σε κοιτώ καθώς θα κατακαίει τα πάντα μέσα μου η φωτιά σου...   


(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από FXanimation.com*

Η Αγάπη!
Αχ, αυτή η εξαναγκαστική συνήθεια
του να είμαστε μαζί και ν'αγαπιόμαστε...
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμμα
κι αλήθεια ταυτόχρονα
απ'το να σ'αγαπώ και να μ'αγαπάς
στην καθημερινότητά μας,
στις σιωπές,
στις ματιές που αποφεύγονται,
στ'αγγίγματα που γίνονται μόνο μέσα στο μυαλό μας.
Κάποτε ο έρωτας
συντρόφευε τις στιγμές μας,
μας οδηγούσε σε πάθη έντονα,
που μας έκαναν να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας.
Μα τώρα ο έρωτας παραμένει
κλεισμένος στα τοιχώματα τού σώματός μας
και σιωπά...
Χτυπάει απεγνωσμένα στα άκρα,
προσπαθεί να δραπετεύσει από τα χείλη,
να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο
και να μας ξαναβρεί εκεί,
στην αρχή όλων,
στην πρώτη ματιά,
στο πρώτο δειλό άγγιγμα,
στο αναψοκοκκίνισμά μας.
Άραγε τότε ή τώρα
είμαστε αληθινοί;
Κι εσύ;
Πώς μπορείς αλήθεια
ν'απαιτείς τον έρωτα
αν ο ίδιος δεν τον προ(σ)καλείς;...


(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία sad bride από bonard.deviantart.com




 

Της αλήθειας σου το φως
άλλοτε τυφλώνει κι άλλοτε πάλι
είναι απλά ανεπαρκές.
Πάντα στα τυφλά σε έψαχνα
μέχρι που -χρόνια μετά-
άναψες το φάρο τής ψυχής σου.
Έδωσες σημάδι στα σκοτάδια,
πλησίασα προσεχτικά.
Κι ύστερα πάλι έσβησες...
Ποιες εμπλοκές και βραχυκυκλώματα
σκέψεων και νευρώνων
οδηγούν σ'αυτή σου τη νεκρανάσταση
κι έπειτα πάλι στο θάνατο,
μόνο εσύ το ξέρεις.
Πάντα αίνιγμα ήσουν
κι αίνιγμα θα παραμείνεις.
Αυτή ήταν κι η γοητεία σου άλλωστε...
Μα εγώ πλέον δεν μπορώ
να τριγυρίζω στα σκοτάδια.


(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από fanpop.com

Δεν την καταλαβαίνω
αυτήν την ετεροχρονισμένη αγάπη...
Γιατί ν'ανοίγει πληγές που μπαλώθηκαν;
Γιατί να ψιθυρίζει κόντρα στα πεπραγμένα;
Γιατί γελά και κλαίει ταυτόχρονα
μ'αυθάδεια μπροστά μου;
Γιατί ανασκαλεύει στάχτες
και προσπαθεί να φουντώσει φωτιές;

Οι παλιές αγάπες δεν πάνε πουθενά.
Τριβελίζουν μυαλά και ψυχές,
αιωρούνται άυλα πάνω απ'το χρόνο.
Παίρνουν ένα κομμάτι από θύμησες
και το ξαναζωντανεύουν...
Του βάζουν χρώματα, αρώματα κι αφές...
Μα ηθελημένα αφήνουν απ'έξω
τα μουντά σημεία.

Οι παλιές αγάπες δεν είναι αγγελικά πλασμένες.
Κρύβουν μαχαίρια αιχμηρά,
καλυμμένα με λόγια για στολίδια.
Ξεσκίζουν τη σάρκα με μανία,
φτάνουν στην καρδιά
και -σαν να ήταν σήμερα-
εκεί θα ξαποστάσουν
λέξεις και σκόρπιες χθεσινές στιγμές.

Οι παλιές αγάπες πάνε να στήσουν
νοσηρό χορό με το παρόν.
Να του ρίξουν δίχτυα και να το τραβήξουν
σε οπισθόδρομες πορείες.
Έφεραν και το συναίσθημα
και το'στησαν στη μέση...

Οι παλιές αγάπες
που πρόδοσαν και που προδόθηκαν,
που τα σ'αγαπώ τα κράτησαν
μέσα, καλά τους φυλαγμένα,
να'τες που επανέρχονται
περίτρανες και δαφνοστεφανωμένες.
Κρασί μοιράζουν κι έρωτα
και πίνουνε στη νιότη!


(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από kootation.com

 

Η ψυχή που πάλλεται μέσα σου,

που άλλες φορές στάζει μέλι

κι άλλες είναι μαύρη σαν την πίσσα,

σαν την πίκρα, σαν τα σωθικά σου...

Αυτή η ψυχή που ονειρεύεται,

που κλείνεται και που άλλοτε

πετά ελεύθερη πάνω από σκέψεις κι ενοχές.

Τότε που βρίσκεται πάνω από ποτάμια,

από βουνοκορφές,

τότε είναι που αγαπά και γελά καθάρια.

Την ακούς, την αφουγκράζεσαι,

σου ανεβαίνει στο λαιμό,

έτοιμη να πετάξει, να φτερουγίσει μακριά,

έξω από το καβούκι της.

Τότε μόνο είναι ελεύθερη,

τότε νιώθει ακέραια,

όταν γεμίζουν τα μάτια και χορταίνει

εικόνες το μυαλό....

Τότε που όλα φαίνονται μικρά μπροστά στην απεραντοσύνη,

τότε βρίσκει εκείνη τη θέση της.

Ποτέ μέσα σου.

Μόνο στο άπειρο...

 

 

(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

 

Φωτογραφία: Καρπενήσι -Λίμνη Κρεμαστών (από το site www.manessistravel.gr)