Της αλήθειας σου το φως
άλλοτε τυφλώνει κι άλλοτε πάλι
είναι απλά ανεπαρκές.
Πάντα στα τυφλά σε έψαχνα
μέχρι που -χρόνια μετά-
άναψες το φάρο τής ψυχής σου.
Έδωσες σημάδι στα σκοτάδια,
πλησίασα προσεχτικά.
Κι ύστερα πάλι έσβησες...
Ποιες εμπλοκές και βραχυκυκλώματα
σκέψεων και νευρώνων
οδηγούν σ'αυτή σου τη νεκρανάσταση
κι έπειτα πάλι στο θάνατο,
μόνο εσύ το ξέρεις.
Πάντα αίνιγμα ήσουν
κι αίνιγμα θα παραμείνεις.
Αυτή ήταν κι η γοητεία σου άλλωστε...
Μα εγώ πλέον δεν μπορώ
να τριγυρίζω στα σκοτάδια.


(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από fanpop.com

Δεν την καταλαβαίνω
αυτήν την ετεροχρονισμένη αγάπη...
Γιατί ν'ανοίγει πληγές που μπαλώθηκαν;
Γιατί να ψιθυρίζει κόντρα στα πεπραγμένα;
Γιατί γελά και κλαίει ταυτόχρονα
μ'αυθάδεια μπροστά μου;
Γιατί ανασκαλεύει στάχτες
και προσπαθεί να φουντώσει φωτιές;

Οι παλιές αγάπες δεν πάνε πουθενά.
Τριβελίζουν μυαλά και ψυχές,
αιωρούνται άυλα πάνω απ'το χρόνο.
Παίρνουν ένα κομμάτι από θύμησες
και το ξαναζωντανεύουν...
Του βάζουν χρώματα, αρώματα κι αφές...
Μα ηθελημένα αφήνουν απ'έξω
τα μουντά σημεία.

Οι παλιές αγάπες δεν είναι αγγελικά πλασμένες.
Κρύβουν μαχαίρια αιχμηρά,
καλυμμένα με λόγια για στολίδια.
Ξεσκίζουν τη σάρκα με μανία,
φτάνουν στην καρδιά
και -σαν να ήταν σήμερα-
εκεί θα ξαποστάσουν
λέξεις και σκόρπιες χθεσινές στιγμές.

Οι παλιές αγάπες πάνε να στήσουν
νοσηρό χορό με το παρόν.
Να του ρίξουν δίχτυα και να το τραβήξουν
σε οπισθόδρομες πορείες.
Έφεραν και το συναίσθημα
και το'στησαν στη μέση...

Οι παλιές αγάπες
που πρόδοσαν και που προδόθηκαν,
που τα σ'αγαπώ τα κράτησαν
μέσα, καλά τους φυλαγμένα,
να'τες που επανέρχονται
περίτρανες και δαφνοστεφανωμένες.
Κρασί μοιράζουν κι έρωτα
και πίνουνε στη νιότη!


(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από kootation.com