Και τί άφησες τελικά πίσω σου;
Κάποιες λέξεις που άλλοτε σαν ψίθυροι θεριεύουν πάθη
κι άλλοτε πάλι αιωρούνται στον αέρα και χτυπούν από τοίχο σε τοίχο,
αποτελώντας το μουσικό χαλί τής μοναξιάς μου.

Να, εδώ δώσαμε το πρώτο μας φιλί όταν πρωτομπήκαμε σ'αυτό το σπίτι.
Να, εδώ καθόσουν κι αγνάντευες έξω από το παράθυρο
και χανόσουν σ'άλλους κόσμους, όπου δεν ήθελες κανέναν για συντροφιά σου.
Κι εδώ, αχ εδώ... Εδώ στάθηκες και με κοίταξες για τελευταία φορά.

Πατάω πάνω στα βήματά σου, κρατώ την ανάσα μου,
να μπει το πνεύμα σου να με κυριεύσει.
Ναι, νιώθω ότι σ'ακούω, νιώθω ακόμα τη νωπή σου παρουσία
που έχει ποτίσει κάθε σημείο τού χώρου.

Σε βλέπω να κινείσαι, να κάθεσαι, να γελάς, να σιωπάς.
Σ'ακούω να περπατάς, να σιγοτραγουδάς, να παραμιλάς.
Σε μυρίζω ξαπλωμένο δίπλα μου, καθισμένο απέναντί μου.
Γεύομαι τα χείλη σου, το λαιμό σου, τα όνειρά σου...

Όπου κι αν κοιτάξω, βρίσκεσαι εσύ, μα ταυτόχρονα, εσύ δεν βρίσκεσαι πουθενά.
Θα'θελα να υπήρχες μόνο μέσα στο μυαλό μου,
να σε είχα πλάσει μέσα σε μία παραζάλη, αλλά να ήξερα ότι δεν υπάρχεις πραγματικά.
Γιατί τώρα που υπήρξες, είναι δύσκολο να πιστέψω ότι δεν υπάρχεις πια.

Κι εφόσον όλα άρχισαν με την παρουσία σου,
η απουσία σου δεν μπορεί παρά να αποτελέσει την αρχή τού τέλους μου.
Υπάρχεις, υπάρχω, υπάρχουμε.
Δεν υπάρχεις, αναπνέω, ασφυκτιώ.
Καλή αντάμωση καλέ μου. Σ'αγαπώ.


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.flickr.com