Το γνωστό και το άγνωστό σου,
στοιχεία που σε ντύνουν και σε γδύνουν,
σε καλύπτουν και σε αποκαλύπτουν
για πολλοστή φορά.
Και πάνω που λέω ότι
το γνώριμό σου το ξέρω χρόνια τώρα,
έρχεται ένα κομμάτι σου,
μικρό όσο η λέξη "εγώ"
-το γνώριμο-,
μεγάλο όσο η λέξη "ευχαριστώ"
-το άγνωστο-
και ανατρέπει γι'άλλη μια φορά τα δεδομένα.
Κι αναρωτιέμαι
αν είσαι στ'αλήθεια εσύ
ή αν εγώ σε σκιαγραφώ όπως θέλω...
Κάποιες φορές απομονώνω το γνώριμό σου
-το οικείο μου-
κι άλλες εστιάζω στα άγνωστα
που με τα χρόνια που πέρασαν, τα έχασα
αλλά που αποτελούν ίσως εσένα.
Λες πως σε ξέρω καλά,
λέω πως όχι.
Και με τρομάζει αυτό το άγνωστο,
μήπως θελήσω να το κάνω οικείο κι αυτό φοβάμαι...
Και μετά από τη νέα μας γνωριμία,
τρομάζω μήπως επαληθεύσω αυτά που ήδη ξέρω
ή εκπλαγώ από τα νέα.
Γιατί το γνώριμο είναι ασφάλεια
και ξέρω να το αντιμετωπίσω.
Το άγνωστο, σαν πέσει φως,
θ'ανοίξει νέους δρόμους.
Γιατί αν φωτίσουν τα "ευχαριστώ"
θ'αφήσουν τα "εγώ" σου πίσω.
Ώσπου μια μέρα που θα'ναι όλα μες στο φως,
και θα σε αναγνωρίζω χρόνια,
τότε θα είναι που θα'σαι εσύ το γνώριμο
κι εγώ το άγνωστό μου...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη



*Φωτογραφία από mohitpawar.com του Mohit Pawar*

Εξαφανίστηκε ο καπνός, εξαφανίστηκες κι εσύ... Άναψα κι άλλο τσιγάρο, να εμφανιστείς ξανά ανάμεσα στο γκρι και στο μαύρο. Απόψε σε θέλω απέναντί μου, να στα πω όλα να τελειώνω. Πόσο σ'αγάπησα, πόσο δεν το κατάλαβες, πόσο έφταιξες, πόσο δείλιασα, όλα! Με μια ρουφηξιά, μονομιάς.

Το πρόσωπό σου μειδιά μπροστά στα δάκρυά μου. Τίποτα δεν ήμουν για σένα λοιπόν. Φυσάω να διαλύσω τον καπνό, να διαλύσω κι εσένα μαζί του. Μα πάλι σε επαναφέρω εκπνέοντας τον θάνατο... Κοίτα με! Αν έστω μια στιγμή νοιάστηκες για μένα, απόψε θα με κοιτάς στα μάτια την ώρα που σου μιλάω! Όχι, δεν θα υποκύψω σήμερα στις αγκαλιές σου, ακούς! Απόψε θα'μαι κάτι παραπάνω από μια ερωτική συντροφιά, απόψε θα'μαι ο άνθρωπός σου!

Δεν είσαι για ανθρώπους εσύ, για τ'άγρια θηρία είσαι! Εκεί που μόνο τα ένστικτα οδηγούν τις πράξεις. Δεν απέχεις πολύ από αυτά... Εγώ γιατί παρασύρθηκα σε αυτή τη ζούγκλα συναισθημάτων και κραυγών, μπορείς να μου πεις; Συναισθημάτων δικών μου μόνο, γιατί εσύ είσαι κενός από αυτά, γυμνός. Κι εγώ γυμνή στέκω μπροστά σου, απροστάτευτη. Κανένας μανδύας δεν μπορεί να κρύψει τα μάτια μου που ακτινοβολούν τον πόθο. Πόθο όχι για σένα μόνο, αλλά για μας! Για την ένωση σε ένα σώμα, σε μια οντότητα, σε μία ψυχή.

Στις στερνές σου ώρες άραγε, θα σου'χει μείνει ψυχή να παραδώσεις; Θα'ναι κάποιος δίπλα σου να του εξομολογηθείς πόσο κακό προκάλεσες στη δική μου την ψυχή; Εγώ δεν θα'μαι εκεί για να σε συγχωρήσω, να το ξέρεις... Θα μ'έχεις κατασπαράξει σε μια στιγμή παράδοσής μου, σε μια στιγμή που είχα αφήσει κάτω τις άμυνές μου.

Τί άμυνες να κρατήσω άλλωστε; Τί έχω πια να χάσω; Όλα στα έχω απλώσει μπροστά στα πόδια σου, λάφυρα ενός πολέμου που δεν πολέμησα ποτέ... Μια τσαλακωμένη αξιοπρέπεια μου'χει απομείνει μόνο και μ'αυτή σου μιλάω αυτή τη στιγμή. Γελάς; Θα γελάς ακόμα αν σε ξεριζώσω από μέσα μου; Γιατί θα το κάνω στο λέω, θα μπορέσω! Και τότε θα γελώ εγώ!

Όχι, όχι, μη φεύγεις, πού πας; Περίμενε, ν'ανάψω άλλο τσιγάρο! Μη χάνεσαι έτσι, μέρες έχω να σε δω, μέρες να σ'αγγίξω... Στάσου, να! Άναψε η φλόγα, κοκκίνησε η κάφτρα, ρουφώ, εκπνέω. Να'σαι πάλι, εμφανίστηκες. Μείνε, δεν θα σε εκνευρίσω άλλο. Μόνο θα σε κοιτώ καθώς θα κατακαίει τα πάντα μέσα μου η φωτιά σου...   


(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από FXanimation.com*

Η Αγάπη!
Αχ, αυτή η εξαναγκαστική συνήθεια
του να είμαστε μαζί και ν'αγαπιόμαστε...
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμμα
κι αλήθεια ταυτόχρονα
απ'το να σ'αγαπώ και να μ'αγαπάς
στην καθημερινότητά μας,
στις σιωπές,
στις ματιές που αποφεύγονται,
στ'αγγίγματα που γίνονται μόνο μέσα στο μυαλό μας.
Κάποτε ο έρωτας
συντρόφευε τις στιγμές μας,
μας οδηγούσε σε πάθη έντονα,
που μας έκαναν να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας.
Μα τώρα ο έρωτας παραμένει
κλεισμένος στα τοιχώματα τού σώματός μας
και σιωπά...
Χτυπάει απεγνωσμένα στα άκρα,
προσπαθεί να δραπετεύσει από τα χείλη,
να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο
και να μας ξαναβρεί εκεί,
στην αρχή όλων,
στην πρώτη ματιά,
στο πρώτο δειλό άγγιγμα,
στο αναψοκοκκίνισμά μας.
Άραγε τότε ή τώρα
είμαστε αληθινοί;
Κι εσύ;
Πώς μπορείς αλήθεια
ν'απαιτείς τον έρωτα
αν ο ίδιος δεν τον προ(σ)καλείς;...


(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία sad bride από bonard.deviantart.com