ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ

Δε θέλω πια να μετρώ το χρόνο. Πότε σε γνώρισα, πότε σε έχασα, πότε σε ξαναβρήκα... Θέλω μόνο να παγώνει ο χρόνος σε κάθε μας φιλί, σε κάθε σου άγγιγμα. Να σταματούν τα γρανάζια του να γυρνούν και να τρίζουν, αλλά να μένουν ασάλευτα, όπως τα μάτια μου στα δικά σου.

Αυτό δεν ήταν πάντα το πρόβλημά μας; Ο χρόνος; Πολύ αργός όταν είμαστε χώρια και αστραπιαία γρήγορος όταν είμαστε μαζί. Αμείλικτος και για τους δύο μας... Τον αφήσαμε να περάσει από πάνω μας, δεν τον κυνηγήσαμε, δεν ρουφήξαμε τις στιγμές του. Δεν τον δαμάσαμε, βλέπεις, όταν έπρεπε κι έτσι εκείνος -σαν κακομαθημένο και άτακτο παιδί- μας έκανε ό,τι ήθελε.

Εσένα σ' ενοχλεί που πέρασε, εμένα το ότι δεν ήρθε. Δεν ήρθε ποτέ εκείνη η σωστή στιγμή για να είμαστε μαζί. Ήρθαν πρόσωπα, ήρθαν γεγονότα, ήρθαν συμπτώσεις, ήρθαν συγκυρίες, αλλά η μία και μοναδική αυτή στιγμή δεν ήρθε ποτέ μας. Και τώρα απλά ντύνουμε τις στιγμές με τα καλά τους, τις χαϊδολογάμε για να είναι ευγενικές κι ανεκτικές μαζί μας, τις κεντάμε με γλυκόλογα και όταν είμαστε χωριστά τις συντηρούμε με υποσχέσεις. Κι έτσι περνά ο χρόνος...

Ξέρεις τί θα ήθελα; Όχι παραπάνω χρόνο όπως εσύ ζητάς. Θα 'θελα χρόνο προσωπικό, δικό μου και δικό σου, που θα ενώνονταν σε δικό μας χρόνο. Αυτόν που δεν θα τον μετρούσαμε με το ρολόι, αλλά που θα τον νιώθαμε να κυλά νωχελικά πάνω μας, όπως τα χάδια σου στα μαλλιά μου, όπως τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό σου. Χρόνο διερευνητικό, που θα έφτανε την ανατολή του ήλιου στα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής και του μυαλού μας. Κι εκεί η ένωσή μας, ψυχική και σαρκική, θα μας ταξίδευε στο χρόνο. Θα γινόταν η ίδια το όχημα που θα μας μετέφερε παράλληλα με το σήμερα, σε ένα σήμερα δικό μας, που θα μετατρεπόταν σε αύριο, μεθαύριο, σε ολόκληρη χρονική σειρά γεγονότων που θα διαμορφώναμε εμείς και όχι οι καταστάσεις.

Κι αυτή η χρονομηχανή θα ήταν το μυστικό μας όταν θα συναντούσαμε γύρω μας πρόσωπα που υπήρξαν κάποτε γνωστά αλλά που θα 'ταν πλέον άγνωστα σε εμάς. Και τότε θα πλέκαμε πιο σφιχτά τα δάχτυλά μας γιατί θα είχαμε καταφέρει να δραπετεύσουμε μαζί από το χρόνο...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

* Φωτογραφία από www.lostatlantis.gr