Κι όμως σε περίμενα... Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω για πόσο καιρό. Απλά σε περίμενα... Να χτυπήσει η πόρτα και να είσαι εσύ. Να σταθείς μπροστά μου, τα μάτια σου να με διαπεράσουν και να μου πεις "ήρθα". Κι εγώ απλά να πέσω στην αγκαλιά σου, σαν παιδί που του έφεραν το δώρο που λαχταρούσε τόσο καιρό...
Σε περίμενα... Περίμενα να ακούσω τη φωνή σου σε ένα τυχαίο τηλεφώνημα. Να πεις το όνομά μου, να με αποκαλέσεις "μωρό μου", ν'ακούσω τον αναστεναγμό σου και να μου πεις πως σου έλειψα και μ'αγαπάς...
Σε περίμενα... Σαν αυτό το πρώτο ραντεβού μας, που δεν έλεγες να έρθεις... Κι όμως εγώ έμενα εκεί, ακίνητη, απρόσμενα στωική. Λες και περίμενα ν'ανταμώσω τη μοίρα μου εκείνο το βράδυ... Και την αντάμωσα.
Ναι, σε περίμενα...Ίσως και μάταια, ίσως και ηδονικά βασανιστικά, ίσως και σε απελπισία... Ίσως σε μια απέλπιδα προσπάθεια να έχω κάτι να περιμένω από εσένα...
Σε περίμενα να γυρίσεις τον κόσμο. Περίμενα να τον γυρίσεις ανάποδα. Για να έρθεις πίσω σε μένα.
(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη
*Φωτογραφία από www.etsy.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου