Εκείνες τις συναντήσεις μας τις θυμάσαι άραγε; Τότε που βιαστικά δίναμε ραντεβού, αλλά μόλις έσμιγαν οι αγκαλιές μας ήταν σαν να σταματούσε ο χρόνος... Όλα έστεκαν ακίνητα και θολά γύρω μας κι εμείς λουζόμασταν με ένα φως που έβγαινε από την καρδιά μας και μας τύλιγε προστατευτικά. Κανείς δεν υπήρχε γύρω μας, κανένα ερέθισμα εξωτερικό, τόσο απορροφιόμασταν ο ένας από τον άλλον...

Δεν υπήρχαν άλλα λόγια, παρά μόνο αυτά που ανταλλάσσαμε εμείς. Δεν υπήρχαν άλλα μάτια, μόνο τα δικά μου που καθρέφτιζαν τα δικά σου. Δεν υπήρχαν άλλα χείλη, παρά μόνο τα δικά σου που -άλλοτε με πάθος κι άλλοτε με τρυφερότητα- ενώνονταν με τα δικά μου.

Το αποτύπωμα της αύρας μας πρέπει να υπάρχει ακόμα στα μέρη που συχνάζαμε. Νομίζω δε πως αν περπατήσω σε εκείνα τα μέρη θα μας συναντήσω κιόλας. Θα καθόμαστε στον ήλιο, θα γελάμε... Πάντα ήλιο θυμάμαι στις συναντήσεις μας. Ίσως επειδή είχες φέρει την άνοιξη στη ζωή μου...

Ο χειμώνας άλλωστε δεν μας πρόλαβε ποτέ...

Όχι, δεν υπήρξαμε μια καλοκαιρινή αγάπη, υπήρξαμε μια παντοτινή...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία από www.glogster.com