Έντεκα Χριστούγεννα και έντεκα Πρωτοχρονιές έχουν περάσει χωρίς εσένα... Αν τα μετράω; Όχι κάθε χρόνο, αλλά φέτος νομίζω ότι μετράω και τα λεπτά χωρίς εσένα... Τα Χριστούγεννα πάντα είχαν το άρωμά σου άλλωστε. Άρωμα καπνού μπλεγμένο με την κολόνια σου.
Δέντρο, φωτάκια, κάλαντα, χαμόγελα, τίποτα δεν λάμπει πια από τότε που έφυγες. Μόνο αναμνήσεις αναβοσβήνουν στο μυαλό, σαν φάροι που οδηγούν ξανά σε σένα. Το γράμμα που με έβαζες να γράφω κάθε χρόνο στον Άγιο Βασίλη, η γωνιά όπου το αφήναμε στην εξώπορτα την παραμονή των Χριστουγέννων (πότε το έπαιρνες από εκεί αλήθεια, ποτέ δεν το κατάλαβα...). Ο Άγιος Βασίλης ερχόταν στο δικό μας σπίτι πάντα τα Χριστούγεννα, ποτέ την Πρωτοχρονιά!
Ω, τί απογοήτευση όταν μια μέρα δεν είχε έρθει καν! Αφού σε είχα εξαντλήσει το προηγούμενο βράδυ να τον περιμένουμε μαζί να έρθει, κι αφού το πολύ πρωινό μου ξύπνημα δεν το περίμενα ούτε εγώ η ίδια, ξαφνιάστηκα κι εγώ, ξαφνιάστηκες κι εσύ όταν τα δώρα μου δεν ήταν κάτω από το δέντρο... Δεν έκλαψα θυμάμαι, μόνο υποψιάστηκα... Τότε άρχισαν οι εικασίες ότι ίσως το γράμμα μου το είχε πάρει ο Φώτης, το παιδάκι από το διπλανό διαμέρισμα και δεν το βρήκε ο Άγιος... Άρον άρον με έστειλες να πω τα κάλαντα στη θεία μου. Ω, τί έκπληξη όταν επέστρεψα σε δέκα λεπτά, ο Άγιος Βασίλης είχε έρθει! Αλήθεια ή ψέμμα, δεν με ένοιαζε, ποτέ, εγώ συνέχισα να πιστεύω. Ίσως να πίστευα ακόμα αν δεν είχε πεθάνει κι αυτός μαζί σου...
Κι όταν ήμουν πλέον πολύ μεγάλη, ο Άγιος Βασίλης εξακολουθούσε να έρχεται! Ο δικός μου για εσάς τα Χριστούγεννα, ο δικός σου για εμάς την Πρωτοχρονιά. Δεν θυμάμαι γιατί και πότε άλλαξες την ημέρα της επίσκεψής του κι ούτε αυτό με ένοιαξε ποτέ, ούτε κι εσένα. Σου αρκούσε που με τα δώρα σου ήμασταν ευτυχισμένες.
Με σένα ήμασταν ευτυχισμένες, όχι με τα δώρα σου, ελπίζω να το ξέρεις. Γι'αυτό και τα Χριστούγεννα για μας άλλαξαν από το χαμό σου κι ύστερα... Όσο φωταγωγημένο και να'ταν το δέντρο, οι καρδιές μας ήταν μουντές. Κι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ σκοτεινιάζουν... Φέτος δε, κανένα δέντρο δεν φωταγωγήθηκε...
Μου λείπεις, ω εσύ που με είχες πριγκίπισσα... Μου λείπεις, ω εσύ που με έμαθες τί είναι αγάπη...
Δέντρο, φωτάκια, κάλαντα, χαμόγελα, τίποτα δεν λάμπει πια από τότε που έφυγες. Μόνο αναμνήσεις αναβοσβήνουν στο μυαλό, σαν φάροι που οδηγούν ξανά σε σένα. Το γράμμα που με έβαζες να γράφω κάθε χρόνο στον Άγιο Βασίλη, η γωνιά όπου το αφήναμε στην εξώπορτα την παραμονή των Χριστουγέννων (πότε το έπαιρνες από εκεί αλήθεια, ποτέ δεν το κατάλαβα...). Ο Άγιος Βασίλης ερχόταν στο δικό μας σπίτι πάντα τα Χριστούγεννα, ποτέ την Πρωτοχρονιά!
Ω, τί απογοήτευση όταν μια μέρα δεν είχε έρθει καν! Αφού σε είχα εξαντλήσει το προηγούμενο βράδυ να τον περιμένουμε μαζί να έρθει, κι αφού το πολύ πρωινό μου ξύπνημα δεν το περίμενα ούτε εγώ η ίδια, ξαφνιάστηκα κι εγώ, ξαφνιάστηκες κι εσύ όταν τα δώρα μου δεν ήταν κάτω από το δέντρο... Δεν έκλαψα θυμάμαι, μόνο υποψιάστηκα... Τότε άρχισαν οι εικασίες ότι ίσως το γράμμα μου το είχε πάρει ο Φώτης, το παιδάκι από το διπλανό διαμέρισμα και δεν το βρήκε ο Άγιος... Άρον άρον με έστειλες να πω τα κάλαντα στη θεία μου. Ω, τί έκπληξη όταν επέστρεψα σε δέκα λεπτά, ο Άγιος Βασίλης είχε έρθει! Αλήθεια ή ψέμμα, δεν με ένοιαζε, ποτέ, εγώ συνέχισα να πιστεύω. Ίσως να πίστευα ακόμα αν δεν είχε πεθάνει κι αυτός μαζί σου...
Κι όταν ήμουν πλέον πολύ μεγάλη, ο Άγιος Βασίλης εξακολουθούσε να έρχεται! Ο δικός μου για εσάς τα Χριστούγεννα, ο δικός σου για εμάς την Πρωτοχρονιά. Δεν θυμάμαι γιατί και πότε άλλαξες την ημέρα της επίσκεψής του κι ούτε αυτό με ένοιαξε ποτέ, ούτε κι εσένα. Σου αρκούσε που με τα δώρα σου ήμασταν ευτυχισμένες.
Με σένα ήμασταν ευτυχισμένες, όχι με τα δώρα σου, ελπίζω να το ξέρεις. Γι'αυτό και τα Χριστούγεννα για μας άλλαξαν από το χαμό σου κι ύστερα... Όσο φωταγωγημένο και να'ταν το δέντρο, οι καρδιές μας ήταν μουντές. Κι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ σκοτεινιάζουν... Φέτος δε, κανένα δέντρο δεν φωταγωγήθηκε...
Μου λείπεις, ω εσύ που με είχες πριγκίπισσα... Μου λείπεις, ω εσύ που με έμαθες τί είναι αγάπη...
(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη
*Φωτογραφία από www.f1online.pro*
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου