Η ψυχή που πάλλεται μέσα σου,

που άλλες φορές στάζει μέλι

κι άλλες είναι μαύρη σαν την πίσσα,

σαν την πίκρα, σαν τα σωθικά σου...

Αυτή η ψυχή που ονειρεύεται,

που κλείνεται και που άλλοτε

πετά ελεύθερη πάνω από σκέψεις κι ενοχές.

Τότε που βρίσκεται πάνω από ποτάμια,

από βουνοκορφές,

τότε είναι που αγαπά και γελά καθάρια.

Την ακούς, την αφουγκράζεσαι,

σου ανεβαίνει στο λαιμό,

έτοιμη να πετάξει, να φτερουγίσει μακριά,

έξω από το καβούκι της.

Τότε μόνο είναι ελεύθερη,

τότε νιώθει ακέραια,

όταν γεμίζουν τα μάτια και χορταίνει

εικόνες το μυαλό....

Τότε που όλα φαίνονται μικρά μπροστά στην απεραντοσύνη,

τότε βρίσκει εκείνη τη θέση της.

Ποτέ μέσα σου.

Μόνο στο άπειρο...

 

 

(c) Ίρινα  Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

 

Φωτογραφία: Καρπενήσι -Λίμνη Κρεμαστών (από το site www.manessistravel.gr)