Τρέφομαι από τον έρωτά σου. Παίρνω ανάσα από την εκπνοή σου. Βρίσκω λόγια από τις σιωπές σου. Φωτίζω το σκοτάδι μου με τα μάτια σου.
Μπορεί και να'μαι ακόμα ένα συναισθηματικό βαμπίρ και να ρουφώ μια παράταση ζωής μέσα από τον έρωτά σου. Μπορεί και να'μαι απλά άλλη μια ερωτευμένη...
Αν μετατρέψω κι εσένα σε αντίστοιχο βαμπίρ, όσο νοσηρό κι αν ακούγεται αυτό, θα είμαστε μαζί για μια αιωνιότητα -είτε από εξάρτηση είτε από έρωτα. Αδιάφορο...
Λες να μας φτάνει ή θα ψάχνουμε να βρούμε πάλι τρόπους να επανέλθουμε για να επανασυνδεθούμε όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες;
Να με αποστάξεις θέλω, να κλείσεις όλα αυτά τα στοιχεία μου που σε κάνουν ευτυχισμένο σε μικρά πολύχρωμα μπουκαλάκια και να με έχεις πάντα μαζί σου. Να τρέφεσαι κι εσύ από εμένα.
Να συναντιόμαστε τα βράδια και βίαια να απομυζούμε στιγμές ο ένας από τα χείλη του άλλου, από τις ανάσες μας, από κάθε εκατοστό των σωμάτων μας. Να κάνουμε το σκοτάδι φως μας και πριν το ξημέρωμα να κρυβόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου εξουθενωμένοι, για να προστατευτούμε από τη συνειδητότητα της καθημερινότητάς μας.
Να γυρίζουμε στις κανονικές μας ζωές, με τα σημάδια μας να στάζουν έρωτα και ατέρμονο πόθο. Η έγχυση του ενός στον άλλον να δρα λυτρωτικά, σχεδόν θεραπευτικά, μέχρι να έρθει η ώρα για την επόμενη λατρευτική ιεροτελεστία. Να με πίνεις στο όνομά σου και να σε πίνω στο δικό μου...
Μια ψευδαίσθηση αιώνιας συνύπαρξης σε έναν κόσμο που δεν χωρά κανέναν άλλον παρά μόνον άγνωστους ομοίους μας.
(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη
*Φωτογραφία από geminibutterfly.wordpress.com*
