Ο χτύπος της καρδιάς μου αντηχεί στο μαξιλάρι. Δεν ξέρω αν τον έχω απομονώσει επίτηδες για να μην ακούω τις σκέψεις μου. Θα μπορούσα να εστιάσω και στο χτύπο του ρολογιού, αλλά ο ήχος του δεν θα περιείχε τίποτα από εσένα...

Το μαξιλάρι μου δεν έχει τη μυρωδιά σου αλλά μπορώ να οσφρηστώ μια γκάμα μυρωδιών που θα συνόδευαν μία μας συνάντηση... Στην αρχή, το άρωμα που φοράς και αμέσως μετά η τσίχλα που πριν λίγο πέταξες για να με φιλήσεις. Λίγη ώρα αργότερα, αρώματα φρούτων στο κρασί μας θα περιτύλιγαν τις κουβέντες μας, και τα βλέμματα και τα χαμόγελά μας. Α ναι, φλερτ το λένε με μια λέξη όλο αυτό, αλλά πόσο φτωχές είναι συνήθως οι λέξεις να περιγράψουν την εικόνα...  Πιο μετά ακόμα, το φιλί σου θα άλλαζε μυρωδιά και θα περιείχε τώρα όλα όσα έχουμε πει και πιει και σκεφτεί κι ενδόμυχα ακόμα. Και μετά οι μυρωδιές ενώνονται από δύο σε μία, τη δική μας μυρωδιά... Οι αισθήσεις είναι πιο έντονες τώρα πια, η όσφρηση κι η γεύση και η ακοή. Δεν με ενδιαφέρει να σε βλέπω τώρα πια, θέλω να σε νιώθω...   

Και μετά από αυτή μας τη συνάντηση, θα πάρεις μαζί σου λίγη από τη μυρωδιά μου. Κι εγώ λίγη από τη δική σου. Πίσω θα μείνει η δική μας μυρωδιά -μόνη- σαν να μας αναπολεί μαζί για μια στιγμή, σαν κι η ίδια να αμφισβητεί την ίδια της την ύπαρξη.

Ασ'το, στο χτύπο του ρολογιού θα εστιάσω τελικά, ο χτύπος της καρδιάς μου έγινε ξάφνου πιο γοργός και με ξεσηκώνει. Ας επιστρέψω στην ασφάλεια της ρυθμικής μονοτονίας. Το πιο άτιμο πράγμα είναι η ελπίδα τελικά! Σε κάνει να περιμένεις τη σοδειά ακόμα και από άγονα χώματα!


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου- Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία: Πίνακας La pensée qu'on arrête, του Herman Jean Joseph  Richir

Να μάθεις να ζεις χωρίς αγκαλιές!
Γιατί ακόμα κι αυτές
που σ'αποκοίμιζαν μέσα τους
και στέγαζαν τα όνειρά σου
κάποια μέρα θα κλείσουν.

Και τα όνειρά σου θα μείνουν μετέωρα,
να περιπλανιόνται στο λαβύρινθο του εγκεφάλου σου
και να εξορίζουν τον ύπνο σου σε ώρες χαραυγής.
Μα ακόμα κι αν βρουν διέξοδο
και τρέχουν από τα μάτια σου,
θα μετατρέπουν το μαξιλάρι σου
σε ένα ζωμό ανεκπλήρωτων επιθυμιών
όπου θα βουτάς σε ελεύθερη κατάδυση,
χωρίς νου, χωρίς ανάσα,
οπότε ο ύπνος σου πάλι χαμένος θα'ναι.

Να μάθεις να ζεις χωρίς αγκαλιές!
Γιατί ακόμα κι αν αυτές σου δίνονται παρακαλετά,
θα είναι τόσο ψυχρές όσο ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο.
"Έλα, έλα τώρα, όλα καλά"!
Και το "όλα" είναι ένα τίποτα στην πραγματικότητα
και το "καλά" είναι τέσσερα γράμματα σε τυχαία σειρά.
Κι αν ήταν περισσότερα,
ίσως να συλλάβιζαν απογοήτευση
κι απελπισία...

Να μάθεις να ζεις χωρίς αγκαλιές!
Γιατί δεν θα υπάρξει ποτέ καμμιά να σε κλείσει μέσα της.
Μονάχα στο πλάι θα σε κρατά
κι όχι μπροστά και σφιχτά,
να ενώνονται οι χτύποι της καρδιάς
και να δονούνται οι ψυχές.
Το βιμπράτο που τόσο επιθυμείς,
κανείς δεν θα το παίξει στη χορδή σου.
Αντίθετα, με σιγανούς μονότονους ήχους και φράσεις
θα σε νανουρίζουν, να ηρεμείς στο ψέμμα τους.
"Έλα, έλα τώρα, όλα καλά".


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία από jezabelandcatt.com

Δε θέλω πια να μετρώ το χρόνο. Πότε σε γνώρισα, πότε σε έχασα, πότε σε ξαναβρήκα... Θέλω μόνο να παγώνει ο χρόνος σε κάθε μας φιλί, σε κάθε σου άγγιγμα. Να σταματούν τα γρανάζια του να γυρνούν και να τρίζουν, αλλά να μένουν ασάλευτα, όπως τα μάτια μου στα δικά σου.

Αυτό δεν ήταν πάντα το πρόβλημά μας; Ο χρόνος; Πολύ αργός όταν είμαστε χώρια και αστραπιαία γρήγορος όταν είμαστε μαζί. Αμείλικτος και για τους δύο μας... Τον αφήσαμε να περάσει από πάνω μας, δεν τον κυνηγήσαμε, δεν ρουφήξαμε τις στιγμές του. Δεν τον δαμάσαμε, βλέπεις, όταν έπρεπε κι έτσι εκείνος -σαν κακομαθημένο και άτακτο παιδί- μας έκανε ό,τι ήθελε.

Εσένα σ' ενοχλεί που πέρασε, εμένα το ότι δεν ήρθε. Δεν ήρθε ποτέ εκείνη η σωστή στιγμή για να είμαστε μαζί. Ήρθαν πρόσωπα, ήρθαν γεγονότα, ήρθαν συμπτώσεις, ήρθαν συγκυρίες, αλλά η μία και μοναδική αυτή στιγμή δεν ήρθε ποτέ μας. Και τώρα απλά ντύνουμε τις στιγμές με τα καλά τους, τις χαϊδολογάμε για να είναι ευγενικές κι ανεκτικές μαζί μας, τις κεντάμε με γλυκόλογα και όταν είμαστε χωριστά τις συντηρούμε με υποσχέσεις. Κι έτσι περνά ο χρόνος...

Ξέρεις τί θα ήθελα; Όχι παραπάνω χρόνο όπως εσύ ζητάς. Θα 'θελα χρόνο προσωπικό, δικό μου και δικό σου, που θα ενώνονταν σε δικό μας χρόνο. Αυτόν που δεν θα τον μετρούσαμε με το ρολόι, αλλά που θα τον νιώθαμε να κυλά νωχελικά πάνω μας, όπως τα χάδια σου στα μαλλιά μου, όπως τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό σου. Χρόνο διερευνητικό, που θα έφτανε την ανατολή του ήλιου στα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής και του μυαλού μας. Κι εκεί η ένωσή μας, ψυχική και σαρκική, θα μας ταξίδευε στο χρόνο. Θα γινόταν η ίδια το όχημα που θα μας μετέφερε παράλληλα με το σήμερα, σε ένα σήμερα δικό μας, που θα μετατρεπόταν σε αύριο, μεθαύριο, σε ολόκληρη χρονική σειρά γεγονότων που θα διαμορφώναμε εμείς και όχι οι καταστάσεις.

Κι αυτή η χρονομηχανή θα ήταν το μυστικό μας όταν θα συναντούσαμε γύρω μας πρόσωπα που υπήρξαν κάποτε γνωστά αλλά που θα 'ταν πλέον άγνωστα σε εμάς. Και τότε θα πλέκαμε πιο σφιχτά τα δάχτυλά μας γιατί θα είχαμε καταφέρει να δραπετεύσουμε μαζί από το χρόνο...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

* Φωτογραφία από www.lostatlantis.gr

Τρέφομαι από τον έρωτά σου. Παίρνω ανάσα από την εκπνοή σου. Βρίσκω λόγια από τις σιωπές σου. Φωτίζω το σκοτάδι μου με τα μάτια σου.

Μπορεί και να'μαι ακόμα ένα συναισθηματικό βαμπίρ και να ρουφώ μια παράταση ζωής μέσα από τον έρωτά σου. Μπορεί και να'μαι απλά άλλη μια ερωτευμένη...

Αν μετατρέψω κι εσένα σε αντίστοιχο βαμπίρ, όσο νοσηρό κι αν ακούγεται αυτό, θα είμαστε μαζί για μια αιωνιότητα -είτε από εξάρτηση είτε από έρωτα. Αδιάφορο...

Λες να μας φτάνει ή θα ψάχνουμε να βρούμε πάλι τρόπους να επανέλθουμε για να επανασυνδεθούμε όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες;

Να με αποστάξεις θέλω, να κλείσεις όλα αυτά τα στοιχεία μου που σε κάνουν ευτυχισμένο σε μικρά πολύχρωμα μπουκαλάκια και να με έχεις πάντα μαζί σου. Να τρέφεσαι κι εσύ από εμένα.

Να συναντιόμαστε τα βράδια και βίαια να απομυζούμε στιγμές ο ένας από τα χείλη του άλλου, από τις ανάσες μας, από κάθε εκατοστό των σωμάτων μας. Να κάνουμε το σκοτάδι φως μας και πριν το ξημέρωμα να κρυβόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου εξουθενωμένοι, για να προστατευτούμε από τη συνειδητότητα της καθημερινότητάς μας.

Να γυρίζουμε στις κανονικές μας ζωές, με τα σημάδια μας να στάζουν έρωτα και ατέρμονο πόθο. Η έγχυση του ενός στον άλλον να δρα λυτρωτικά, σχεδόν θεραπευτικά, μέχρι να έρθει η ώρα για την επόμενη λατρευτική ιεροτελεστία. Να με πίνεις στο όνομά σου και να σε πίνω στο δικό μου...

Μια ψευδαίσθηση αιώνιας συνύπαρξης σε έναν κόσμο που δεν χωρά κανέναν άλλον παρά μόνον άγνωστους ομοίους μας.


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από geminibutterfly.wordpress.com*

Στην απλωσιά του νου,
η τελευταία στάση που θα κάνω
θα'ναι πλάι σου.
Γλυκά να γύρω και να ξαποστάσω.
Από τα χέρια σου να πιω νερό,
από τα χείλη σου να πάρω ανάσα.
Το βλέμμα μας στο άπειρο να πλανηθεί
και να συναντηθεί και πάλι.
Να με ξαναδείς παιδί,
να ξεγελαστεί ο έρωτας,
απ'την αρχή να ξεκινήσει.
Κι ύστερα να μείνουμε εκεί,
πιασμένοι χέρι χέρι.
Μαζί να ταξιδέψουμε στο χώρο και στο χρόνο.
Αποτύπωμα ν'αφήσουμε στ' αστέρια.
Ν' αγκυροβολήσουμε στην αγκαλιά ο ενός του άλλου
κι εκεί ν'αφήσουμε την τελευταία μας ανάσα.
Και με μια κοινή πνοή ν'αποχαιρετιστούμε
ασθμαίνοντας το σ'αγαπώ.


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.hdwallpapers.in

Αν η αγάπη είναι κάτι το ιερό,

θα ήθελα να μου την κοινωνήσεις.

Εσύ, ο αμόλυντος στα μάτια μου,

να μοιραστείς με μένα, την ανίερη,

το θαύμα της...

Με μια γουλιά από γλυκό κρασί

μέσα από τα χείλη σου

να μου προσφέρεις την υπόσχεση για αιώνια ζωή,

μαζί σου...

Κι εγώ ν'ακολουθήσω τη διδαχή σου με ευλάβεια

και χωρίς καμμια αμφισβήτηση

να παραδοθώ σε σένα.

Να με κάνεις κοινωνό ελπίδας και ονείρων.
Τα βράδια να σου εξομολογούμαι

τα πάθη μου για σένα

κι εσύ να εξαγνίζεις την ψυχή μου 

μ'ένα σου άγγιγμα.
Να σου προσφέρομαι
και να δέχομαι ταπεινά τη χάρη σου.
Το φρόνημά μου να είναι ελεύθερο,
αλλά εγώ να παραμένω πιστή
στο θέλημά σου.
Αμήν.

(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.thewinecellarinsider.com*

Έντεκα Χριστούγεννα και έντεκα Πρωτοχρονιές έχουν περάσει χωρίς εσένα... Αν τα μετράω; Όχι κάθε χρόνο, αλλά φέτος νομίζω ότι μετράω και τα λεπτά χωρίς εσένα...  Τα Χριστούγεννα πάντα είχαν το άρωμά σου άλλωστε. Άρωμα καπνού μπλεγμένο με την κολόνια σου.

Δέντρο, φωτάκια, κάλαντα, χαμόγελα, τίποτα δεν λάμπει πια από τότε που έφυγες. Μόνο αναμνήσεις αναβοσβήνουν στο μυαλό, σαν φάροι που οδηγούν ξανά σε σένα. Το γράμμα που με έβαζες να γράφω κάθε χρόνο στον Άγιο Βασίλη, η γωνιά όπου το αφήναμε στην εξώπορτα την παραμονή των Χριστουγέννων (πότε το έπαιρνες από εκεί αλήθεια, ποτέ δεν το κατάλαβα...). Ο Άγιος Βασίλης ερχόταν στο δικό μας σπίτι πάντα τα Χριστούγεννα, ποτέ την Πρωτοχρονιά!

Ω, τί απογοήτευση όταν μια μέρα δεν είχε έρθει καν! Αφού σε είχα εξαντλήσει το προηγούμενο βράδυ να τον περιμένουμε μαζί να έρθει, κι αφού το πολύ πρωινό μου ξύπνημα δεν το περίμενα ούτε εγώ η ίδια, ξαφνιάστηκα κι εγώ, ξαφνιάστηκες κι εσύ όταν τα δώρα μου δεν ήταν κάτω από το δέντρο... Δεν έκλαψα θυμάμαι, μόνο υποψιάστηκα... Τότε άρχισαν οι εικασίες ότι ίσως το γράμμα μου το είχε πάρει ο Φώτης, το παιδάκι από το διπλανό διαμέρισμα και δεν το βρήκε ο Άγιος... Άρον άρον με έστειλες να πω τα κάλαντα στη θεία μου. Ω, τί έκπληξη όταν επέστρεψα σε δέκα λεπτά, ο Άγιος Βασίλης είχε έρθει! Αλήθεια ή ψέμμα, δεν με ένοιαζε, ποτέ, εγώ συνέχισα να πιστεύω. Ίσως να πίστευα ακόμα αν δεν είχε πεθάνει κι αυτός μαζί σου...

Κι όταν ήμουν πλέον πολύ μεγάλη, ο Άγιος Βασίλης εξακολουθούσε να έρχεται! Ο δικός μου για εσάς τα Χριστούγεννα, ο δικός σου για εμάς την Πρωτοχρονιά. Δεν θυμάμαι γιατί και πότε άλλαξες την ημέρα της επίσκεψής του κι ούτε αυτό με ένοιαξε ποτέ, ούτε κι εσένα. Σου αρκούσε που με τα δώρα σου ήμασταν ευτυχισμένες.

Με σένα ήμασταν ευτυχισμένες, όχι με τα δώρα σου, ελπίζω να το ξέρεις. Γι'αυτό και τα Χριστούγεννα για μας άλλαξαν από το χαμό σου κι ύστερα... Όσο φωταγωγημένο και να'ταν το δέντρο, οι καρδιές μας ήταν μουντές. Κι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ σκοτεινιάζουν... Φέτος δε, κανένα δέντρο δεν φωταγωγήθηκε...

Μου λείπεις, ω εσύ που με είχες πριγκίπισσα... Μου λείπεις, ω εσύ που με έμαθες τί είναι αγάπη...

(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία από www.f1online.pro*