ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Τα βήματά μου βαριά, με οδήγησαν πάλι πίσω στο σπίτι. Τί έχω να προσμένω πια; Οι ίδιες μηχανικές κινήσεις κάθε μέρα: πρωινό ξύπνημα, καφές, αγγελίες, τηλέφωνα, έξω στο δρόμο για αναζήτηση δουλειάς, απογοήτευση, επιστροφή...

Η μόνη μου παρηγοριά εσύ. Το βλέμμα σου που καρφώνεται στο δικό μου και φωτίζεται ο κόσμος! Η χαρά σου που με βλέπεις, έστω και σε αυτή την κατάσταση. Ένα φιλί σου είναι μεγάλη μου παρηγοριά... Σ'αγκαλιάζω. Τί θα κάνουμε;

Κάθομαι στον καναπέ κι έρχεσαι να κουρνιάσεις δίπλα μου. Το βλέπω ότι προσπαθείς να μου φτιάξεις το κέφι, αλλά οι προσπάθειές σου πέφτουν στο κενό... Απελπίζεσαι, αναστενάζεις και κλείνεις τα μάτια. Τί να ονειρεύεσαι άραγε;

Οι σκέψεις τον τελευταίο καιρό είναι πολύ μπερδεμένες στο κεφάλι μου... Ανάβω τσιγάρο. Γυρίζεις και με κοιτάς. Θα με καταλάβεις άραγε; Όλοι μου λένε ότι θα'ναι καλύτερα, ότι θα' χω ένα λιγότερο βάρος στην κατάσταση που βρίσκομαι. Δεν ξέρω αν μπορώ να το δεχτώ, αλλά δεν βρίσκω κι άλλη λύση. Σε λίγο καιρό δεν θα μπορώ ούτε τον εαυτό μου να συντηρήσω...

Σβήνω το τσιγάρο και σηκώνομαι. Με ακολουθείς όλο χαρά. Η δροσιά τής νύχτας έχει γίνει αισθητή τον τελευταίο μήνα. Χειμωνιάζει... Περπατάμε παρέα, δεν τρέχεις απόψε, θες να'σαι δίπλα μου. Φτάνουμε στο πάρκο. Ξεσηκώνεσαι και πηγαίνεις πέρα δώθε, μυρίζεις τα φιλαράκια που δεν συνάντησες ποτέ αλλά ξέρεις τόσα για εκείνους μέσα από τη μυρωδιά τους. Τί περίεργο... Για μένα ξέρουν λιγότερα οι φίλοι μου που μιλάμε κάθε μέρα...

Βρισκόμαστε στη μέση τού πάρκου. Σε πλησιάζω με αργά βήματα, μην καταλάβεις κάτι. Σου ξαναπερνάω το λουρί και σε οδηγώ προς το δέντρο δίπλα στην παιδική χαρά. Σκύβω και σ'αγκαλιάζω. Σου δίνω ένα φιλί και ταυτόχρονα δένω το λουρί σου στον κορμό. Θα με συγχωρέσεις άραγε ποτέ;Σε χαϊδεύω για μια τελευταία φορά και τα τεράστια μάτια σου με κοιτούν με απορία. Γυρίζω την πλάτη και αρχίζω να απομακρύνομαι. Δεν τρέχω για να μην τρομάξεις. Μου παραπονιέσαι. Δεν γυρίζω να σε κοιτάξω. Αρχίζεις να κλαψουρίζεις. Κλείνω τ'αυτιά και τα βήματά μου γίνονται πιο μεγάλα. Κλαις. Τα χέρια μου στ' αυτιά μου κάνουν τη δουλειά τους. Μην ουρλιάξεις, σε παρακαλώ... Το κλάμα σου γίνεται πια σπαρακτικό. Τ'αυτιά μου προστατεύονται, αλλά όχι κι η ψυχή μου... Σκίζεται στα δύο... Μα τί κάνω ο τρελός;

Γυρίζω και τρέχω προς το μέρος σου. Με βλέπεις, κουνάς την ουρά σου και το γάβγισμά σου είναι πια χαρούμενο! Σ'αγκαλιάζω, σε λύνω και κυλιόμαστε στο χώμα. Αγκαλιά! Κλαίω. Μου γλύφεις το πρόσωπο και παίρνεις τα πάντα μακριά μου... Πώς μπορείς να μ'αγαπάς ακόμα; Εμένα, που λίγο έλειψε να σε αφήσω; Εμένα, που έστω για λίγα λεπτά σε πρόδωσα φιλαράκι μου...

Δεν θέλω πια να είμαι άνθρωπος! Σκύλος θέλω να'μαι! Να' χω τη δική σου ψυχή, τη δική σου κατανόηση, τη δική σου συμπόνια! Να βλέπω τα πάντα με πιο ξεκάθαρη ματιά! Ν'αγαπάω ανιδιοτελώς!

Μα τί χαζός που ήμουν... Με έκαναν να πιστεύω ότι μου είσαι βάρος. Εσύ! Εσύ που πάντα είσαι δίπλα μου, που με υποδέχεσαι πάντα με χαρά! Τί κι αν μου λείπουν τα λεφτά; Μαζί σου δεν θα μου λείψει ποτέ η αγάπη. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι με εγκαταλείψουν, εσύ θα'σαι πάντα κοντά μου! Γιατί εσύ με αγαπάς μόνο όπως ένας σκύλος ξέρει!


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*Πρωτοδημοσιεύτηκε στο world-look blogspot για τα "ΔΗΛΕΣΙΩΤΙΚΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑΚΙΑ"