ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Σε κοιτώ, μα η μορφή σου
δε με κοιτά πια.
Μια άλλη είσαι
που με πελώρια μάτια διερευνητικά
μ'απορροφά μέσα της.
Κι εξαφανίζομαι...
Και ίπταμαι,
μαζί μου, μαζί σου,
σ'άλλες ζωές αλλιώτικες,
αλλοτινές, τωρινές, μελλοντικές.
Κι αυτά τα πελώρια μάτια
με επαναφέρουν εδώ, μπροστά σου.
Τίποτα δεν είμαι πια...
Με βλέπω μα δε με ξεχωρίζω.
Κι εσύ εξακολουθείς να με κοιτάς
και να ζητάς να σ'απελευθερώσω!
Πώς; Πώς θα ξανάρθεις πάλι εσύ
και θα φύγω εγώ;
Ή να μείνουμε κι οι δύο και
να ενωθούμε σ'ένα.
Να ξυπνήσω και να'μαι εσύ,
αυτό ζητώ.
Μα οι νεράιδες έχασαν πια τα ραβδάκια τους...
Εγώ πρέπει να το παλέψω.
Να φανερωθ' η ψυχή μου προσπαθώ,
όχι να πεθάνω.
Νιώθω όμως πως ηττήθηκα
απ'τα πάντα...
Σ'έχασα και μ'έχασες.
Σε κάτι φωτογραφίες
έχεις μείνει μόνο,
που τις κοιτώ
και νοσταλγώ...
Και θέλω, κι αντιστέκομαι
και δεν έρχεσαι, και με κοροϊδεύω,
και με κοροϊδεύουν,
και παλεύω ν'αποδείξω
πως είμ'εγώ,
μα δεν είμαι πια...
Κουράστηκα, λιποτάκτησα,
δεν πρόβλεψα σωστά.
Τώρα όμως θα'ρθεις;
Θα μπορέσω να σε φέρω πίσω;
Να μπω σε κόσμο ροζ και παρφουμαρισμένο
και να ελπίζω πως όλα
θα παν' καλά;
Ή να βυθιστώ μήπως στ'όνειρο
μπας και σε ξανανταμώσω;
Να κονταροχτυπηθώ και να ματώσω;
Κι άλλο ζευγάρι μάτια δίπλα σου,
ξάφνου γίνονται πολλά.
Όλα διερευνητικά...
Να κλείσω τα μάτια να ησυχάσω.
Δε σε βλέπω, δε με βλέπεις πια...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία από sotontab.co.uk