Αν η αγάπη είναι κάτι το ιερό,

θα ήθελα να μου την κοινωνήσεις.

Εσύ, ο αμόλυντος στα μάτια μου,

να μοιραστείς με μένα, την ανίερη,

το θαύμα της...

Με μια γουλιά από γλυκό κρασί

μέσα από τα χείλη σου

να μου προσφέρεις την υπόσχεση για αιώνια ζωή,

μαζί σου...

Κι εγώ ν'ακολουθήσω τη διδαχή σου με ευλάβεια

και χωρίς καμμια αμφισβήτηση

να παραδοθώ σε σένα.

Να με κάνεις κοινωνό ελπίδας και ονείρων.
Τα βράδια να σου εξομολογούμαι

τα πάθη μου για σένα

κι εσύ να εξαγνίζεις την ψυχή μου 

μ'ένα σου άγγιγμα.
Να σου προσφέρομαι
και να δέχομαι ταπεινά τη χάρη σου.
Το φρόνημά μου να είναι ελεύθερο,
αλλά εγώ να παραμένω πιστή
στο θέλημά σου.
Αμήν.

(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.thewinecellarinsider.com*

Έντεκα Χριστούγεννα και έντεκα Πρωτοχρονιές έχουν περάσει χωρίς εσένα... Αν τα μετράω; Όχι κάθε χρόνο, αλλά φέτος νομίζω ότι μετράω και τα λεπτά χωρίς εσένα...  Τα Χριστούγεννα πάντα είχαν το άρωμά σου άλλωστε. Άρωμα καπνού μπλεγμένο με την κολόνια σου.

Δέντρο, φωτάκια, κάλαντα, χαμόγελα, τίποτα δεν λάμπει πια από τότε που έφυγες. Μόνο αναμνήσεις αναβοσβήνουν στο μυαλό, σαν φάροι που οδηγούν ξανά σε σένα. Το γράμμα που με έβαζες να γράφω κάθε χρόνο στον Άγιο Βασίλη, η γωνιά όπου το αφήναμε στην εξώπορτα την παραμονή των Χριστουγέννων (πότε το έπαιρνες από εκεί αλήθεια, ποτέ δεν το κατάλαβα...). Ο Άγιος Βασίλης ερχόταν στο δικό μας σπίτι πάντα τα Χριστούγεννα, ποτέ την Πρωτοχρονιά!

Ω, τί απογοήτευση όταν μια μέρα δεν είχε έρθει καν! Αφού σε είχα εξαντλήσει το προηγούμενο βράδυ να τον περιμένουμε μαζί να έρθει, κι αφού το πολύ πρωινό μου ξύπνημα δεν το περίμενα ούτε εγώ η ίδια, ξαφνιάστηκα κι εγώ, ξαφνιάστηκες κι εσύ όταν τα δώρα μου δεν ήταν κάτω από το δέντρο... Δεν έκλαψα θυμάμαι, μόνο υποψιάστηκα... Τότε άρχισαν οι εικασίες ότι ίσως το γράμμα μου το είχε πάρει ο Φώτης, το παιδάκι από το διπλανό διαμέρισμα και δεν το βρήκε ο Άγιος... Άρον άρον με έστειλες να πω τα κάλαντα στη θεία μου. Ω, τί έκπληξη όταν επέστρεψα σε δέκα λεπτά, ο Άγιος Βασίλης είχε έρθει! Αλήθεια ή ψέμμα, δεν με ένοιαζε, ποτέ, εγώ συνέχισα να πιστεύω. Ίσως να πίστευα ακόμα αν δεν είχε πεθάνει κι αυτός μαζί σου...

Κι όταν ήμουν πλέον πολύ μεγάλη, ο Άγιος Βασίλης εξακολουθούσε να έρχεται! Ο δικός μου για εσάς τα Χριστούγεννα, ο δικός σου για εμάς την Πρωτοχρονιά. Δεν θυμάμαι γιατί και πότε άλλαξες την ημέρα της επίσκεψής του κι ούτε αυτό με ένοιαξε ποτέ, ούτε κι εσένα. Σου αρκούσε που με τα δώρα σου ήμασταν ευτυχισμένες.

Με σένα ήμασταν ευτυχισμένες, όχι με τα δώρα σου, ελπίζω να το ξέρεις. Γι'αυτό και τα Χριστούγεννα για μας άλλαξαν από το χαμό σου κι ύστερα... Όσο φωταγωγημένο και να'ταν το δέντρο, οι καρδιές μας ήταν μουντές. Κι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ σκοτεινιάζουν... Φέτος δε, κανένα δέντρο δεν φωταγωγήθηκε...

Μου λείπεις, ω εσύ που με είχες πριγκίπισσα... Μου λείπεις, ω εσύ που με έμαθες τί είναι αγάπη...

(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία από www.f1online.pro* 

Κι όμως σε περίμενα... Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω για πόσο καιρό. Απλά σε περίμενα... Να χτυπήσει η πόρτα και να είσαι εσύ. Να σταθείς μπροστά μου, τα μάτια σου να με διαπεράσουν και να μου πεις "ήρθα". Κι εγώ απλά να πέσω στην αγκαλιά σου, σαν παιδί που του έφεραν το δώρο που λαχταρούσε τόσο καιρό...

Σε περίμενα... Περίμενα να ακούσω τη φωνή σου σε ένα τυχαίο τηλεφώνημα. Να πεις το όνομά μου, να με αποκαλέσεις "μωρό μου", ν'ακούσω τον αναστεναγμό σου και να μου πεις πως σου έλειψα και μ'αγαπάς...

Σε περίμενα... Σαν αυτό το πρώτο ραντεβού μας, που δεν έλεγες να έρθεις... Κι όμως εγώ έμενα εκεί, ακίνητη, απρόσμενα στωική. Λες και περίμενα ν'ανταμώσω τη μοίρα μου εκείνο το βράδυ... Και την αντάμωσα.

Ναι, σε περίμενα...Ίσως και μάταια, ίσως και ηδονικά βασανιστικά, ίσως και σε απελπισία... Ίσως σε μια απέλπιδα προσπάθεια να έχω κάτι να περιμένω από εσένα...

Σε περίμενα να γυρίσεις τον κόσμο. Περίμενα να τον γυρίσεις ανάποδα. Για να έρθεις πίσω σε μένα.



(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.etsy.com

Εκείνες τις συναντήσεις μας τις θυμάσαι άραγε; Τότε που βιαστικά δίναμε ραντεβού, αλλά μόλις έσμιγαν οι αγκαλιές μας ήταν σαν να σταματούσε ο χρόνος... Όλα έστεκαν ακίνητα και θολά γύρω μας κι εμείς λουζόμασταν με ένα φως που έβγαινε από την καρδιά μας και μας τύλιγε προστατευτικά. Κανείς δεν υπήρχε γύρω μας, κανένα ερέθισμα εξωτερικό, τόσο απορροφιόμασταν ο ένας από τον άλλον...

Δεν υπήρχαν άλλα λόγια, παρά μόνο αυτά που ανταλλάσσαμε εμείς. Δεν υπήρχαν άλλα μάτια, μόνο τα δικά μου που καθρέφτιζαν τα δικά σου. Δεν υπήρχαν άλλα χείλη, παρά μόνο τα δικά σου που -άλλοτε με πάθος κι άλλοτε με τρυφερότητα- ενώνονταν με τα δικά μου.

Το αποτύπωμα της αύρας μας πρέπει να υπάρχει ακόμα στα μέρη που συχνάζαμε. Νομίζω δε πως αν περπατήσω σε εκείνα τα μέρη θα μας συναντήσω κιόλας. Θα καθόμαστε στον ήλιο, θα γελάμε... Πάντα ήλιο θυμάμαι στις συναντήσεις μας. Ίσως επειδή είχες φέρει την άνοιξη στη ζωή μου...

Ο χειμώνας άλλωστε δεν μας πρόλαβε ποτέ...

Όχι, δεν υπήρξαμε μια καλοκαιρινή αγάπη, υπήρξαμε μια παντοτινή...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη

*Φωτογραφία από www.glogster.com

Κλαίνε τα μάτια μου, για σένα... Κλαίει η καρδιά μου, για σένα... Κάθε πόρος του κορμιού μου στάζει φθόγγους από το όνομά σου, στάζει ανάγκη, στάζει απελπισία. Αν με κόψεις, εσύ θα ξεχειλίσεις από μέσα μου κι όχι αίμα.

Ξέρεις ποια θα ήταν η τελευταία μου επιθυμία; Ένα φιλί σου! Τα χείλη σου ν'απορροφήσουν τα δικά μου, να με ρουφήξεις μέσα σου και να'μαστε πια ένα. Να μην υπάρχει χώρος, να μην υπάρχει χρόνος μεταξύ μας! Να ξυπνώ όταν ξυπνάς, να με κοιμίζεις όταν δεν με χρειάζεσαι, να με κουβαλάς μαζί σου πάντα.

Δεν ξέρω, ίσως και να'μαι άρρωστη. Ίσως να καίγομαι τόσο πολύ από πυρετό κι όχι από σένα. Ίσως και το μυαλό μου να σαλεύει όσο περνά ο καιρός. Εκεί θα με οδηγήσεις άραγε, στην τρέλα; Να βλέπω πράγματα που δεν υπάρχουν; Να ζω με το φάντασμά σου; Έστω! Αν έτσι το θελήσεις εσύ, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Ακόμα και αλυσοδεμένη με έρωτα να μη με είχες, πάλι θα υπάκουα στις επιθυμίες σου. Τόσο σημαντικός είσαι για μένα που εγώ δεν έχω λόγο ύπαρξης από μόνη μου...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από secretliveschi.com*

Έρωτας... αυτός ο άπιαστος...

Αυτός που ξέφυγε μέσα από τα χέρια μας,
αν και τα δάχτυλά μας ήταν πλεγμένα.

Αν και τα βλέμματά μας είχαν διασταυρωθεί,
σαν ξίφη που άγγιξαν το ένα το άλλο...
Και από αυτό το απότομο άγγιγμα
παρήχθη ηλεκτρισμός και δημιουργήθηκε φλόγα!

Ανάφλεξη θα το έλεγα εγώ, πυροδότηση!
Μια μικρή στιγμιαία έκρηξη
που μετετράπη σε Big Bang χρόνια μετά.

Και εγένετο έρως!

Και γεννήθηκαν φιλιά, αγκαλιές και πόθοι -ευσεβείς ή μη.
Και πάθη. Και πολλά λάθη.
Αλλά τα δικά μας λάθη
δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν ένα σωστό.

Κι έτσι δραπέτευσε ο έρως...

Αλλά συνέχισε να μας παρακολουθεί
από απόσταση ενός τσιγάρου δρόμο
και ταυτόχρονα όντας έτη φωτός μακριά.

Και παρενέβη πάλι στην πιο (α)κατάλληλη στιγμή.
Τη στιγμή που το (α) ήταν στερητικό κι όχι αντιθετικό.

Κατά συνέπεια, ξαναεγένετο έρως!

Πιο άπιαστος από την πρώτη φορά,
αλλά και πιο αυτανάφλεκτος, πιο οικείος και πιο οδυνηρός...
Γιατί τον αγγίζουμε χωρίς αφή, άυλα...

Τα λόγια και τα συναισθήματά μας ίπτανται
καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας
και χαϊδεύουν τα χείλη, το λαιμό και τα αυτιά του άλλου.

Χωρίς συναίσθηση του άπιαστου του χαρακτήρα του,
ο έρωτας μάς συντροφεύει σαν παλιός γνώριμος,
μας καθοδηγεί, μην και χάσουμε, λες, ο ένας τα ίχνη του άλλου.

Οι δρόμοι που μας πάει είναι παράλληλοι,
αλλά πάντα θα φωτίζονται από τη φλόγα Του,
που έγινε δικό μας φως!

Αλήθεια, μπορούμε ν'αγγίξουμε το φως;
Όσο και αυτόν τον έρωτα...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από desktopwallpapers4.me* 

Λένε ότι ο χρόνος είναι γιατρειά.

Σκατά γιατρειά είναι...

Ο χρόνος ξεγελά,
ο χρόνος βασανίζει,
ο χρόνος κρύβει
ή γιγαντώνει καταστάσεις...

Αλλά δεν γιατρεύει.

Το μόνο που κάνει
είναι να παίζει παιχνίδια,
άλλοτε όμορφα
κι άλλοτε -ως επί το πλείστον- άσχημα.
Πάντα εις βάρος αυτών που πιστεύουν
ότι έχουν το χρόνο με το μέρος τους.

Και ξαφνικά,
ο χρόνος φαντάζει μια μόνο στιγμή.
Μια στιγμή που δε μίλησες
ενώ έπρεπε,
μια στιγμή που μίλησες,
ενώ δεν έπρεπε...

Ο χρόνος δε σου δείχνει το σωστό και το λάθος,
ο χρόνος μόνο δραπετεύει.
Και εξαπατά.

Όσο άπληστος και να είσαι,
το να τα βάζεις με το χρόνο
είναι σαν να τα βάζεις με το θάνατο.

Ποιος πιστεύεις ότι θα νικήσει στο τέλος;...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από kaohana.windward.hawaii.edu*

Αυτό το "πάντα"

που δεν έγινε ποτέ μας,

αυτό που ακόμα γράφεται 

με πόνο και με μια ανώφελη ελπίδα.

Λες και οι αναστεναγμοί μας

κάνουν έκκληση
σε θεούς και δαίμονες
να συντάξουν τις δυνάμεις τους
με τις καρδιές μας,
να συγχρονίσουν συμπτώσεις,
να ενώσουν χρονικές κουκίδες,
να φύγει το ποτέ
και ν'αντικατασταθεί από το πάντα.
Να γεννηθεί ο έρωτας και να καρποφορήσει
σε άλλα χώματα.
Να πάρει μπόι και να θεριέψει
μπολιασμένος από "ναι" κι από φιλιά.
Να φέρει καρπούς,
να φέρει κι άλλα χαμόγελα,
να φέρει ευτυχία.
Όμως εδώ,
στη Χώρα του Ποτέ,
που τα συναισθήματα ανδρώνονται
μα δε γερνούν,
το μόνο που κατοικεί από το "πάντα" μας
είναι ένα δειλό δεντράκι
που έχει ριζώσει στην καρδιά μας.
Το ποτίζουμε με γλυκιές αυταπάτες
και ουτοπικές υποσχέσεις.
Το μπολιάζουμε με όνειρα θολά
και αόρατες αγκαλιές.
Προσδοκούμε να εξελιχθεί σε κήπο της Εδέμ,
να μας δεχτεί όπως τους πρωτόπλαστους,
χωρίς τις αμαρτίες...
Να μπορούμε να γευτούμε τους καρπούς του
αλλά να μείνουμε ατιμώρητοι.
Όλα αυτά στο "πάντα" μας
που πάντα όμως
ένα ποτέ θα παραμείνει....


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.telegraph.co.uk*

Αλληλουχίες γραμμάτων σχηματίζουν λέξεις.
Οι λέξεις σχηματίζουν νοήματα.
Και τα νοήματα σχηματίζουν πεταλούδες στο στομάχι.

Οι πεταλούδες με τη σειρά τους
δημιουργούν ελπίδες.
Αυτές πεθαίνουν πάντα τελευταίες,
είθισται μετά τις πεταλούδες.

Εξελικτική πορεία λέγεται μάλλον.

Οι ελπίδες πολλές φορές συνοδεύονται δε
και από προσδοκίες.
Κι εκεί είναι που αρχίζουν συνήθως τα δύσκολα...
Η προσδοκία είναι περίεργο δημιούργημα
του μυαλού ενός ανθρώπου...

Γιατί μπορεί άλλα να προσδοκάς εσύ κι άλλα ο άλλος
οπότε και το αλισβερίσι δεν έχει
το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Κι εκεί είναι που συνήθως κάποιος πληγώνεται...

Και μετά αρχίσει η απελπισία.
Άσχημη φάση αυτή, μην την περάσεις...

Για κάποιο περίεργο λόγο όμως,
αφού περάσει καιρός από την απελπισία,
έρχονται νέες αλληλουχίες γραμμάτων,
που ξεστομίζονται από νέο στόμα
να επιφέρουν τα ίδια αποτελέσματα.

Τουλάχιστον μέχρι το εξελικτικό στάδιο των προσδοκιών.
Εκεί είπαμε παίζεται όλο το παιχνίδι...

Αν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές εξέλιξης;

Βεβαίως!
Η μοναξιά, τα χαμηλά standards ή
-αν οι άτιμες προσδοκίες συμπέσουν κι επαληθευτούν-
ο γάμος.

Περαστικά σας!

Μετά περνάτε σε ανώτερες εξελικτικές πορείες
που περιλαμβάνουν παιδιά.
Τοιουτοτρόπως, μπορείτε να εξελιχθείτε
σε ανώτερα οντα,
με νέες ελπίδες και προσδοκίες που εκπληρώνονται πάντα
μέσω των απογόνων.

Και μετά θα μου πεις εσύ εμένα
γιατί φοβάμαι τις πεταλούδες!
Εδώ ολόκληρο χάος μπορούν να προκαλέσουν!!!


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από inspiringwallpapers.net*

Τί κι αν άλλαξαν τα σώματα;
Αφού οι ψυχές έμειναν εγκλωβισμένες
σ'ένα παράλληλο παρελθόν...
Αφού δεν άλλαξαν τα αίματα
και συνεχίζουν να κυλούν στις φλέβες
βράζοντας....
Τί κι αν ο άνεμος φύσηξε ούριος;
Αφού αντίθετα στις επιθυμίες
είναι τελικά ο προορισμός...
Τί κι αν δραπέτευσαν τα χρόνια;
Αφού όλα παρέμειναν
μια παγωμένη εικόνα
που περίμενε επανεκκίνηση...
Τί κι αν δεν ακούγονταν
για χρόνια οι λέξεις;
Αφού οι σιωπές κι ο πόθος ούρλιαζαν
απεγνωσμένα...
Τί κι αν ποτέ δεν είχαμε μια ευκαιρία;
Αφού σε άλλη ζωή θα ανταμώσουμε ξανά.
Tα βλέμματα θα ξαναπετάξουν φλόγες
κι αυτή τη φορά δεν θα καούν άλλοι...
Γιατί αυτή θα είναι η φορά μας,
αυτή θα είναι η φωτιά
που περιμένουμε χρόνια!
Τί κι αν αργήσει άλλη μια ζωή;
Αφού αυτό είναι το γραμμένο μας...



(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη



*Φωτογραφία από weheartit.com*

Τί είναι στο κάτω κάτω αυτό που θέλουμε από τη ζωή;
Ένα μικρό μεθύσι έρωτα και μια μεγάλη αγάπη.
Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά,
Όχι απαραίτητα με αυτή τη διάρκεια.
Ζητάμε η καρδιά μας να έχει χτύπους ζωντανούς
και τα ηλιοβασιλέματα να μιλούν μες στην ψυχή μας.
Η μοναξιά μας να μοιράζεται με μιαν άλλη μοναξιά,
καλύτερα από μια ξέγνοιαστη παρέα...
Και στο τέλος τής ημέρας μας να έχουμε μια αγκαλιά,
που θα μας ακολουθεί και την υπόλοιπη ημέρα.
Είναι ωραίο οι αγκαλιές να'ναι ανοιχτές κι αβίαστες,
να μην τις ζητιανεύεις.
Να'ρχονται τις κατάλληλες στιγμές,
είτε προς αποπλάνηση, είτε προς παρηγοριά.
Ποτέ για παραπλάνηση! Δεν το αξίζει αυτό μια αγκαλιά...
Κι ένα φιλί παραδομένο!
Όχι σαν το πρώτο, το αμήχανο,
σαν το δεύτερο να είναι όλα τα φιλιά, που το προσμένεις με ανυπομονησία!
Και ζητάμε κι ένα βλέμμα που θα μας φέρει στα άκρα!
Αυτό το ένα βλέμμα που θα θυμόμαστε
όταν τα μάτια θα'χουν πια θολώσει και δεν θα βλέπουνε καλά.
Δεν είναι τα πελάγη ευτυχίας αυτά που θέλουμε...
Είναι οι μικρές λακούβες της βροχής να μπορούν να προσπερνιούνται.
Είναι η αίσθηση, ακόμα κι αν είσαι μίλια ή χρόνια μακριά από τον άλλον,
ότι δεν πάψατε ποτέ να είσαστε μαζί.


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από fb page Romantic Heart Touching Quotes