Και εγένετο έρως!

Έρωτας... αυτός ο άπιαστος...

Αυτός που ξέφυγε μέσα από τα χέρια μας,
αν και τα δάχτυλά μας ήταν πλεγμένα.

Αν και τα βλέμματά μας είχαν διασταυρωθεί,
σαν ξίφη που άγγιξαν το ένα το άλλο...
Και από αυτό το απότομο άγγιγμα
παρήχθη ηλεκτρισμός και δημιουργήθηκε φλόγα!

Ανάφλεξη θα το έλεγα εγώ, πυροδότηση!
Μια μικρή στιγμιαία έκρηξη
που μετετράπη σε Big Bang χρόνια μετά.

Και εγένετο έρως!

Και γεννήθηκαν φιλιά, αγκαλιές και πόθοι -ευσεβείς ή μη.
Και πάθη. Και πολλά λάθη.
Αλλά τα δικά μας λάθη
δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν ένα σωστό.

Κι έτσι δραπέτευσε ο έρως...

Αλλά συνέχισε να μας παρακολουθεί
από απόσταση ενός τσιγάρου δρόμο
και ταυτόχρονα όντας έτη φωτός μακριά.

Και παρενέβη πάλι στην πιο (α)κατάλληλη στιγμή.
Τη στιγμή που το (α) ήταν στερητικό κι όχι αντιθετικό.

Κατά συνέπεια, ξαναεγένετο έρως!

Πιο άπιαστος από την πρώτη φορά,
αλλά και πιο αυτανάφλεκτος, πιο οικείος και πιο οδυνηρός...
Γιατί τον αγγίζουμε χωρίς αφή, άυλα...

Τα λόγια και τα συναισθήματά μας ίπτανται
καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας
και χαϊδεύουν τα χείλη, το λαιμό και τα αυτιά του άλλου.

Χωρίς συναίσθηση του άπιαστου του χαρακτήρα του,
ο έρωτας μάς συντροφεύει σαν παλιός γνώριμος,
μας καθοδηγεί, μην και χάσουμε, λες, ο ένας τα ίχνη του άλλου.

Οι δρόμοι που μας πάει είναι παράλληλοι,
αλλά πάντα θα φωτίζονται από τη φλόγα Του,
που έγινε δικό μας φως!

Αλήθεια, μπορούμε ν'αγγίξουμε το φως;
Όσο και αυτόν τον έρωτα...


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από desktopwallpapers4.me*