ΤΟ "ΠΑΝΤΑ" ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΜΑΣ

Αυτό το "πάντα"

που δεν έγινε ποτέ μας,

αυτό που ακόμα γράφεται 

με πόνο και με μια ανώφελη ελπίδα.

Λες και οι αναστεναγμοί μας

κάνουν έκκληση
σε θεούς και δαίμονες
να συντάξουν τις δυνάμεις τους
με τις καρδιές μας,
να συγχρονίσουν συμπτώσεις,
να ενώσουν χρονικές κουκίδες,
να φύγει το ποτέ
και ν'αντικατασταθεί από το πάντα.
Να γεννηθεί ο έρωτας και να καρποφορήσει
σε άλλα χώματα.
Να πάρει μπόι και να θεριέψει
μπολιασμένος από "ναι" κι από φιλιά.
Να φέρει καρπούς,
να φέρει κι άλλα χαμόγελα,
να φέρει ευτυχία.
Όμως εδώ,
στη Χώρα του Ποτέ,
που τα συναισθήματα ανδρώνονται
μα δε γερνούν,
το μόνο που κατοικεί από το "πάντα" μας
είναι ένα δειλό δεντράκι
που έχει ριζώσει στην καρδιά μας.
Το ποτίζουμε με γλυκιές αυταπάτες
και ουτοπικές υποσχέσεις.
Το μπολιάζουμε με όνειρα θολά
και αόρατες αγκαλιές.
Προσδοκούμε να εξελιχθεί σε κήπο της Εδέμ,
να μας δεχτεί όπως τους πρωτόπλαστους,
χωρίς τις αμαρτίες...
Να μπορούμε να γευτούμε τους καρπούς του
αλλά να μείνουμε ατιμώρητοι.
Όλα αυτά στο "πάντα" μας
που πάντα όμως
ένα ποτέ θα παραμείνει....


(c) Ίρινα Καλογεροπούλου - Μαστρογιάννη


*Φωτογραφία από www.telegraph.co.uk*